Pod Zamkiem Królewskim

[Koza]

Jaśnie Pan wybaczy, ale nie mam ochoty sprawdzać, czyś Pan Żyd, czy nie Żyd. Jednako wyglądasz Pan na typowego Semitę i rzeczesz głupoty, niczym chasyd podczas szabasu. Jaśnie Panie Lenin szkodzić Pan chcesz, nie zaś pomagać, to będzie zguba dlatego ludu, dlatego kraju. Nie takie rzeczy, już tu co prawda przeżyliśmy, jednak w obecnej dobie, kiedy to jesteśmy chorym człowiekiem Europy, to skończy się rewolucją, kto wie może i na miarę secesji.

[bodek]

Słysząc biskupa Kamczatki, Luksemburg dorwała się do trybuny:

Róża Luksemburg:

Co głodującego robotnika obchodzi, że król, którego w życiu na oczy nie widział i który nic nigdy dobrego dla niego nie zrobił umarł? Niech pan sobie poczyta swojego zwierzchnika, papieża Leona XIII: Nawet on przyznaje, że monarchia nigdy nic dobrego nie zrobiła dla ludu robotniczego, i że potrzebny jest nowy kierunek społeczny! A wy siedzicie sobie i pierdzicie w stołki!

[Koza]

Jaśnie Panie wnikać nie będę, czyś Pan Żyd, czy nie Żyd; jednak na typowego Semitę Pan wyglądasz i rzeczesz podobnie. Jakom Kozienicki powiadam Panu, że te niebezpieczne bzdury, którymi Pan bez kozery ogłupia tutaj ludzi zaszkodzą w końcu i Panu, bo jako rzeczę: rewolucyja macocha i swoją dziatwe jada.

[bodek]

ktoś

Niech pan się nie powtarza.

[Koza]

OG: widzę, że się moje posty jednak zapisały, miałem problem i długo czekałem na odświeżenie stąd pewien bałagan powstał.

[bodek]

Quote:to skończy się rewolucją, kto wie może i na miarę secesji.

Reichmann (już bez przemawiania)

Panu chodzi o secesję wiedeńską?

[Wisznu]

Ja stoję w oknie wulgarna niewiasto! Nie siedzę! Zresztą człowiek stary większość, życia siedzi, lub leży! Taka jest już natura starości! Poznaj życie zanim zaczniesz zmieniać życie innych!

[Koza]

Nie o sztuce mawiam, a o polityce Jaśnie Panie, o rozpadzie naszego kraju.

[bodek]

Quote:Nie o sztuce mawiam, a o polityce Jaśnie Panie, o rozpadzie naszego kraju.

Nie łudźmy się, rozpad jest czymś naturalnym w takim nienaturalnym, obligatoryjnym i, powiedzmy sobie szczerze, idiotycznym tworze. Miliony ludzi, nie tylko w Tatarstanie, nie tylko w Kamczatce, ale nawet tutaj, w domu, w Warszawie głoduje, a waszym największym zmartwieniem jest, że kraj wam się rozpływa? Litości.

[Dalewin]

Na podest wchodzi Łukasz Sobieski, gestem ręki ogarnia wszystkich zebranych, ucisza ich a następnie podniosłym głosem, z lekką chrypką przemawia

Witajcie Towarzysze! Jestem Igor Popow! Przybyłem tu z Ukraińskich stepów. Walczyłem od początku z systemem który Nas, ludzi pracy poniżał. Uciekłem od rodziny która dorobiła się na cudzym nieszczęściu. Uciekłem i żyłem na swoim garnku. Tak jak każdy robotnik. Jak większość obywateli Rzeczypospolitej. Ścisza głos Ale, czy Króla to obchodziło? Wraca do normalnego tonu.
Żeby się kształcić, musiałem pracować po 16 godzin w hucie, w prażącym skórę ogniu. Spałem często w suterynach, ze szczurami i wilgocią. Ścisza głos Ale, czy Króla to obchodziło? Wraca do normalnego tonu. Po latach ciężkiej pracy i nauki, zostałem lekarzem. Czy brałem pieniądze za swoją pracę? Brałem. Tylko od bogaczy. Ale czy byli oni wdzięczni za moją pracę? Że leczyłem ich dzieci? Nie! Rzucali mi pieniądze pod nogi, każąc się po nie schylać.

Taka jest szlachta. Taka jest magnateria. My, robotnicy, jesteśmy po to by robić a oni by patrzeć na nasz ból i sadystycznie cieszyć się naszą krwią i potem, przelewanym za kawałek chleba dla naszych dzieci. Znów ścisza głos Czy Król był wtedy z nami? Podnosi głos, prawie krzycząc

GDZIE BYŁ KRÓL? Za kim mamy płakać? NIE PŁACZMY ZA BURŻUJAMI! NIE PŁACZMY ZA KAPITALISTAMI! Wylewajmy łzy za nas! Za udręczony lud! Dziękuje Wam za przybycie tutaj. Dziękuje każdemu z Was, że jesteście ze mną. ŻE MOGĘ WYKRZYCZEĆ DO WAS TO CO MNIE BOLI! NIE DAJMY SIĘ OMAMIĆ! MY JESTEŚMY CHLEBEM I KRWIĄ TEJ ZIEMI!