Centrum legislacyjne

[AmaD]

Mhm, wydaje się, że Czerwony ma rację.

[wulf]

1) Orientacji seksualnej bronił nie będę. Ale pozostałych będę.
2) Co do wolnych świąt - twierdzisz, że w Polsce święta religijne nie są wolne od pracy i nie określa katalogu świąt ustawa? :-)

[AmaD]

Ad 1) To tak czy inaczej przepis pozostanie lekkim przegięciem, szczególnie w tych realiach. Ust. 3 nie przejdzie.

Ad 2) Twierdzę, że nie ma takiego rozwiązania: "Wolne od pracy są również dni świąt religijnych pracownika, nie więcej niż 5 dni w tygodniu. Listę świąt religijnych różnych wyznań przygotuje Minister do spraw mniejszości narodowych wspólnie z ministrem oświecenia publicznego.".

[wulf]

Tera się dopiero kapłem - winno być 5 dni w roku, to po pierwsze Po drugie - takie coś musi być, zważywszy na ilość mniejszości. Chyba, że SN gotowa jest uznać, że święta religijne nie są w ogóle wolne od pracy i po prostu jak kto chce świętować, to bierze urlop.

[AmaD]

Nie, nie na takie coś też się nie zgodzimy. Art. 11 ust. 5 w Twojej propozycji nie zyska naszego uznania.

Moim zdaniem, taka wersja: http://antemurale.pl/showthread.php?tid=...2#pid24372 z uwzględnieniem większości Twoich poprawek jest optymalna.

[wulf]

Dodaj do art. 3 ust. 3 w takim brzmieniu:
3. Jakakolwiek dyskryminacja w zatrudnieniu, bezpośrednia lub pośrednia w tym także ze względu na zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony albo w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy - jest niedopuszczalna.
I ok.

[AmaD]

Dodane.

[AmaD]

(03-08-2012 16:54)wulf Wrote:  

Quote:DEKRET
o związkach zawodowych, związkach pracodawców i strajkach

Art. 1.
1. Związek zawodowy jest pokojową, demokratyczną, dobrowolną i samorządną organizacją ludzi pracy, powołaną do reprezentowania i obrony ich praw, interesów zawodowych i socjalnych zgodnie z dobrymi obyczajami.
2. Związek pracodawców jest pokojową, demokratyczną, dobrowolną i samorządną organizacją pracodawców, powołaną do reprezentowania i obrony ich praw i interesów zawodowych zgodnie z dobrymi obyczajami.
2. Związek zawodowy jest niezależny w swojej działalności od pracodawców, administracji oraz od innych organizacji.
3. Organy państwowe, samorządu i pracodawcy obowiązani są traktować jednakowo wszystkie związki zawodowe.
4. Związki zawodowe reprezentują pracowników, a także bronią ich godności, praw oraz interesów materialnych i moralnych, zarówno zbiorowych, jak i indywidualnych.
5. Związki zawodowe współuczestniczą w tworzeniu korzystnych warunków pracy, bytu i wypoczynku.
6. W zakresie praw i interesów zbiorowych związki zawodowe reprezentują wszystkich pracowników, niezależnie od ich przynależności związkowej.
7. W sprawach indywidualnych stosunków pracy związki zawodowe reprezentują prawa i interesy swoich członków. Na wniosek pracownika niezrzeszonego związek zawodowy może podjąć się obrony jego praw i interesów wobec pracodawcy.

Art. 2.
1. Prawo tworzenia i wstępowania do związków zawodowych mają co najmniej dwaj pracownicy bez względu na podstawę wykonywania pracy, rolnicy oraz osoby wykonujące pracę na podstawie umowy agencyjnej, zlecenia, pracy nakładczej czy innej.
2. Prawo tworzenia i wstępowania do związków pracodawców mają osoby fizyczne lub osoby prawne, a także inne jednostki organizacyjne, nie posiadające osobowości prawnej, spełniając wymogi prawne określone przepisami szczególnymi, zatrudniające pracowników. Związek pracodawców może zostać założona przez co najmniej pięciu pracodawców, zatrudniających łącznie co najmniej dwudziestu pracowników
2. Zakazane jest istnienie i działalność, na terenie Rzeczypospolitej Polskiej związków zawodowych lub związków pracodawców odwołujących się do zdradzieckich i haniebnych idei rewolucji, stosowania przemocy w walce związkowej czy wprowadzenia w Rzeczypospolitej dyktatury lub wyzysku.
3. Związki zawodowe i związki pracodawców podlegają rejestracji w sądzie.
4. Związki zawodowe i związki pracodawców mogą się zrzeszać w federacje.

Art. 3.
Nikt nie może ponosić ujemnych następstw z powodu przynależności do związku zawodowego lub pozostawania poza nim albo wykonywania funkcji związkowej. W szczególności nie może to być warunkiem nawiązania stosunku pracy i pozostawania w zatrudnieniu oraz awansowania pracownika.

Art. 4.
1. Zasady członkostwa w związku zawodowym lub związku pracodawców oraz sprawowania funkcji związkowych ustalają statuty i uchwały statutowych organów związkowych.

Art. 5.
Statut związku zawodowego lub związku pracodawców określa w szczególności:
1) nazwę związku,
2) siedzibę związku,
3) cele i zadania związku oraz sposoby i formy ich realizacji,
4) zasady nabywania i utraty członkostwa,
5) prawa i obowiązki członków,
6) sposób reprezentowania związku oraz osoby upoważnione do zaciągania zobowiązań majątkowych w imieniu związku,
7) organy związku, tryb ich wyboru i odwołania, zakres ich kompetencji oraz okres kadencji,
8) źródła finansowania działalności związku oraz sposób ustanawiania składek członkowskich.

Art. 6.
9. Związek zawodowy lub związek przedsiębiorców może prowadzić działalność gospodarczą tylko dla celów realizacji ich zadań statutowych i nie może zysku przeznaczać do podziału pomiędzy ich członków.
10. Praca dla związku zawodowego lub przedsiębiorców jest pracą społeczną, nie może być płatna.

Art. 7.
1. Związkom zawodowym przysługuje prawo prowadzenia rokowań zbiorowych oraz zawierania układów zbiorowych pracy, a także innych porozumień przewidzianych przepisami prawa pracy.
2. W gałęziach pracy nieobjętych układami zbiorowymi regulacja warunków pracy i płacy wymaga konsultacji ze związkami zawodowymi.

Art. 8.
1. Związek zawodowy ma wyłączne prawo prowadzić spór zbiorowy z pracodawcą lub pracodawcami, w tym pracodawcami zrzeszonymi w związku pracodawców. Spór zbiorowy może dotyczyć w szczególności warunków pracy, płac lub świadczeń socjalnych oraz praw i wolności związkowych pracowników lub innych grup, którym przysługuje prawo zrzeszania się w związkach zawodowych.
2. Nie jest dopuszczalne prowadzenie sporu zbiorowego w celu poparcia indywidualnych żądań pracowniczych, jeżeli ich rozstrzygnięcie jest możliwe w postępowaniu przed organem rozstrzygającym spory o roszczenia pracowników.

Art. 9.
1. Spór zbiorowy istnieje od dnia wystąpienia przez związek zawodowy do pracodawcy z żądaniami w sprawach wskazanych w art. 8, jeżeli pracodawca nie uwzględnił wszystkich żądań w terminie określonym w wystąpieniu, nie krótszym niż 3 dni, nie dłuższym niż dni 30.
2. W zgłoszeniu sporu określa się przedmiot żądań objętych sporem. Związek zawodowy może uprzedzić, że w razie nieuwzględnienia wysuniętych żądań zostanie ogłoszony strajk. Dzień zapowiedzianego strajku nie może przypadać przed upływem 30 dni od dnia zgłoszenia sporu.
4. Spór zbiorowy w pierwszej kolejności winien być rozstrzygnięty przez rokowania, mediację lub arbitraż.
5. W obronie praw i interesów pracowników mogą być stosowane, po wyczerpaniu trybu postępowania określonego wyżej, inne niż strajk formy akcji protestacyjnej, nie zagrażające życiu lub zdrowiu ludzkiemu, bez przerywania pracy, z zastrzeżeniem przestrzegania obowiązującego porządku prawnego. Z prawa tego mogą korzystać także pracownicy nie mający prawa do strajku.

Art. 10.
1. Strajk polega na zbiorowym powstrzymywaniu się pracowników od wykonywania pracy w celu rozwiązania sporu zbiorowego.
2. Strajk jest środkiem ostatecznym i nie może być ogłoszony bez uprzedniego wyczerpania możliwości rozwiązania sporu według zasad określonych w art. 9. Strajk może być zorganizowany bez zachowania tych zasad, tylko jeżeli bezprawne działanie pracodawcy uniemożliwiło przeprowadzenie rokowań lub mediacji, a także w wypadku, gdy pracodawca rozwiązał stosunek pracy z prowadzącym spór działaczem związkowym z naruszeniem dobrych obyczajów.
3. Przy podejmowaniu decyzji o ogłoszeniu strajku związek zawodowy powinien wziąć pod uwagę współmierność żądań do strat związanych ze strajkiem.
4. Udział w strajku jest dobrowolny.
5. Niedopuszczalne jest zaprzestanie pracy w wyniku akcji strajkowych na stanowiskach pracy, urządzeniach i instalacjach, na których zaniechanie pracy zagraża życiu i zdrowiu ludzkiemu lub bezpieczeństwu państwa, a także mieniu społecznie użytecznemu czy mieniu wielkiej wartości.

Art. 11.
1. Strajk zakładowy ogłasza związek zawodowy po uzyskaniu zgody większości głosujących pracowników, jeżeli w głosowaniu wzięło udział co najmniej 50% pracowników zakładu pracy.
2. Strajk wielozakładowy ogłasza związek zawodowy po uzyskaniu zgody większości głosujących pracowników w poszczególnych zakładach pracy, które mają być objęte strajkiem, jeżeli w głosowaniu w każdym z tych zakładów wzięło udział co najmniej 50% pracowników.
3. Ogłoszenie strajku powinno nastąpić co najmniej na 7 dni przed jego rozpoczęciem.

Art. 12.
1. Kto w związku z zajmowanym stanowiskiem lub pełnioną funkcją:
1) przeszkadza we wszczęciu lub w prowadzeniu w sposób zgodny z prawem sporu zbiorowego,
2) nie dopełnia obowiązków określonych w tej ustawie
- podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności.
2. Tej samej karze podlega ten, kto kieruje strajkiem lub inną akcją protestacyjną zorganizowaną wbrew przepisom ustawy.
3. Za szkody wyrządzone strajkiem lub inną akcją protestacyjną zorganizowaną wbrew przepisom ustawy organizator ponosi odpowiedzialność na zasadach prawa cywilnego.

Art. 13.
1. Tworzy się Komisję Trójstronną, zwaną dalej Komisją, stanowiącą forum dialogu społecznego prowadzonego dla godzenia interesów pracowników, interesów pracodawców oraz dobra publicznego.
2. Komisja stanowi organ doradczy rządu w sprawach ekonomicznych i społecznych, zwoływana jest na wniosek przynajmniej jednej ze strony, lecz nie rzadziej niż na kwartał.

Art. 14.
1. W pracach Komisji biorą przedstawiciele trzech strony - pracowniczej, pracodawców i publicznej.
2. Przedstawicielami strony pracowniczej są przedstawiciele trzech najliczniejszych związków zawodowych.
3. Przedstawicielami strony pracodawców są przedstawiciele trzech najliczniejszych związków pracodawców.
4. Przedstawicielami strony publicznej są: Prezes Rady Ministrów lub osoba wyznaczona przez niego oraz wyznaczeni Ministrowie.
5. W pracach Komisji mogą brać udział również eksperci i specjaliści jako doradcy stron.

Art. 15.
1. Dekret wchodzi w życie z dniem publikacji.
2. Związki zawodowe istniejące przed wejściem w życie dekretu uznaje się za związki zawodowe w rozumieniu ustawy, jeśli ich cele i metody działania są zgodne z ustawą. Jeśli zgodne nie są, związek ulega rozwiązaniu z mocy prawa, a majątek związku przechodzi na Skarb Państwa.
3. Związki pracodawców istniejące przed wejściem w życie dekretu uznaje się za związki zawodowe w rozumieniu ustawy, jeśli ich cele i metody działania są zgodne z ustawą. Jeśli zgodne nie są, związek ulega rozwiązaniu z mocy prawa, a majątek związku przechodzi na Skarb Państwa.

Z tych dogadanych, to chyba jeszcze tylko ten dekret nie trafił do Prezydenta.

[Czerwony]

Quote:

DEKRET
o Najwyższym Trybunale Narodowym

Art. 1.
1. Tworzy się Najwyższy Trybunał Narodowy z siedzibą w miejscu siedziby Sądu Najwyższego.
2. Tworzy sie oddziały Najwyższego Trybunału Narodowego z siedzibami w miejscach siedzib sądów apelacyjnych.

Art. 2.
1. Najwyższy Trybunał Narodowy składa się z prezesa i sędziów.
2. Przy Najwyższym Trybunale Narodowym są czynni: pierwszy prokurator i prokuratorowie.

Art. 3.
1. Prezesem Najwyższego Trybunału Narodowego jest pierwszy prezes Sądu Najwyższego.
2. Pierwszym prokuratorem Najwyższego Trybunału Narodowego jest Naczelny Prokurator.
3. Sędziów i prokuratorów Najwyższego Trybunału Narodowego powołuje Prezydent, na wniosek Ministra Sprawiedliwości uchwalony przez Radę Ministrów, spośród osób uprawnionych do pełnienia tych funkcji w sądach powszechnych.
4. Sędzią ani prokuratorem Najwyższego Trybunału Narodowego nie może zostać ten, kto między 1 stycznia 1941 roku a 30 kwietnia 1947 roku co najmniej raz zatrudniony był w instytucji Polskiej Republiki Ludowej.
5. Sprawowanie czynności sędziego orzekającego w sądach i trybunałach powszechnych nie jest przeszkodą do sprawowania czynności sędziego Najwyższego Trybunału Narodowego.
6. Listę ławników ustala Prezydent spośród osób zasłużonych w walce z komunizmem.
7. Prezydent może odwołać sędziego lub prokuratora Najwyższego Trybunału Narodowego; odwołanie sędziego może nastąpić jedynie na wniosek Prezesa Najwyższego Trybunału Narodowego; odwołanie prokuratora może nastąpić jedynie na wniosek pierwszego prokuratora Najwyższego Trybunału Narodowego.

Art. 4.
1. Najwyższy Trybunał Narodowy orzeka na rozprawie w składzie trzech sędziów i czterech ławników, na posiedzeniach niejawnych - w składzie trzech sędziów bez udziału ławników.
2. Na posiedzeniu Najwyższego Trybunału Narodowego przewodniczy bądź prezes Najwyższego Trybunału Narodowego, bądź wyznaczony przez niego sędzia.
3. Przy głosowaniu przewodniczący zbiera głosy, poczynając od najmłodszego wiekiem członka składu orzekającego, a sam głosuje ostatni.

Art. 5.
1. Sędziowie i prokuratorzy Najwyższego Trybunału Narodowego w sprawowaniu czynności, określonych w niniejszym dekrecie, zrównani są w prawach i obowiązkach z sędziami i prokuratorami Sądu Najwyższego.
2. Ławnicy w sprawowaniu czynności są niezawiśli i podlegają tylko ustawom; podczas pełnienia czynności na rozprawie mają prawa i obowiązki sędziego, należącego do składu orzekającego.

Art. 6.
1. Prokuratorzy Najwyższego Trybunału Narodowego dokonują oceny pracowników instytucji i przedsiębiorstw państwowych oraz funkcjonariuszy służb pod kątem ich postawy wobec komunistycznego reżymu Polskiej Republiki Ludowej. Zgodnie z tą oceną, dana osoba przynależy do jednej z grup:
1) działacze komunistyczni dopuszczający się przestępstw określonych w przepisach rozdziału XVII kodeksu karnego,
2) działacze komunistyczni dopuszczający się przestępstw określonych w przepisach rozdziałów XVIII, XIX, XX oraz XXI kodeksu karnego,
3) osoby aktywnie wspierające władze Polskiej Republiki Ludowej, współpracujący z nimi i odnoszący z tego tytułu regularne korzyści,
4) członkowie Komunistycznej Partii Polski nie należący do żadnej z powyższych grup,
5) osoby nie będące członkami Komunistycznej Partii Polski ale akceptujące władze i ustrój Polskiej Republiki Ludowej,
6) osoby wspierające walkę przeciwko władzom Polskiej Republiki Ludowej,
7) osoby aktywnie zwalczające władze Polskiej Republiki Ludowej i Komunistycznej Partii Polski.
2. Przynależność do grup określonych w ust. 1 pkt. 1 i 2 musi być potwierdzona wyrokiem Najwyższego Trybunału Narodowego. Od określenia przynależności do pozostałych grup przysługuje odwołanie. W przypadku, gdy odwołanie zostanie uznane za zasadne, Najwyższy Trybunał Narodowy dokonuje ponownej oceny i określa przynależność.
3. Ocena określona w ust. 1 może być także dokonana wobec każdego pełnoletniego obywatela Rzeczypospolitej Polskiej na jego wniosek.

Art. 7.
1. Najwyższy Trybunał Narodowy rozpoznaje:
1) sprawy określone w art. 6 ust. 2 niniejszego dekretu,
2) pozostałe sprawy o przestępstwa określone w przepisach rozdziałów XVII, XVIII, XIX, XX i XXI kodeksu karnego, popełnione w okresie między 1 czerwca 1940 roku a 30 kwietnia 1947 roku na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
3) sprawy o zbrodnie przeciw Narodowi Polskiemu określone w odrębnych przepisach.
2. W szczególności za sprawy określone w ust. 1 odpowiadają członkowie władz Polskiej Republiki Ludowej oraz Komunistycznej Partii Polski i winni oni być sądzeni w pierwszej kolejności.
3. Prokurator Najwyższego Trybunału Narodowego może przekazać sprawy określone w ust. 1 sądowi apelacyjnemu, uwzględniając w miarę możności właściwość miejscową.

Art. 8.
W postępowaniu przed Najwyższym Trybunałem Narodowym stosuje się odpowiednio przepisy postępowania karnego, o ile przepisy niniejszego dekretu bądź odrębne nie stanowią inaczej.

Art. 9.
1. W sprawach, należących do właściwości Najwyższego Trybunału Narodowego, prokurator Najwyższego Trybunału Narodowego może zastosować środki zapobiegające uchylaniu się od sądu.
2. Prokurator Najwyższego Trybunału Narodowego może przeprowadzić śledztwo bądź osobiście, bądź zwrócić się o przeprowadzenie śledztwa do prokuratora sądu apelacyjnego.
3. Celem zabezpieczenia grożącej oskarżonemu konfiskaty lub grzywny prokurator Najwyższego Trybunału Narodowego może już w toku dochodzenia zarządzić zajęcie w całości lub w części majątku oskarżonego.

Art. 10.
1. Udział obrońcy w rozprawie jest konieczny; jeżeli oskarżony nie ma obrońcy z wyboru, Prezes Najwyższego Trybunału Narodowego wyznacza mu obrońcę z urzędu spośród adwokatów, zamieszkałych na terenie Państwa Polskiego.
2. Obrońcą z wyboru może być każdy obywatel polski; jeżeli obrońcą jest osoba nie wymieniona w art. 86 kodeksu postępowania karnego, wymagane jest dopuszczenie jej do obrony przez Prezesa Najwyższego Trybunału Narodowego.
3. Osoba powołana do obrony z urzędu otrzymuje za swe czynności i za stracony czas wynagrodzenie, którego wysokość oznacza Najwyższy Trybunał Narodowy według słusznego uznania.

Art. 11.
1. Nieujęcie oskarżonego nie stoi na przeszkodzie wniesieniu aktu oskarżenia i rozpoznaniu sprawy pod jego nieobecność. Zapadłego wyroku nie uważa się za zaoczny.
2. W przypadku określonym w ust. 1:
a) prawo wyboru obrońcy służy także rodzicowi opiekunowi, małżonkowi, dzieciom i rodzeństwu oskarżonego,
b) wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem może nastąpić na korzyść oskarżonego również w przypadku przytoczenia takich nowych faktów i dowodów, nieznanych przedtem sądowi, które bądź same, bądź w związku z innymi stwierdzają, że oskarżony jest niewinny albo że skazano go za przestępstwo cięższe niż to, które popełnił.

Art. 12.
1. Wyroki i postanowienia Najwyższego Trybunału Narodowego są ostateczne.
2. Skazanemu przysługuje prawo wniesienia prośby o ułaskawienie do Prezydenta.

Art. 13.
Najwyższy Trybunał Narodowy orzeka o wznowieniu postępowania w sprawie, w której wydał wyrok.

Art. 14.
Dekret niniejszy wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.