Negocjacje

[Nerkare]

Prof. Antonowski:

Generale, jak Pan nie chce rozmawiać to proszę przynajmniej nie przeszkadzać. Niech Pan usiądzie sobie tam w narożniku tak jak ja niedawno i proszę być biernym obserwatorem. Panie Orlikowski proszę kontynuować, generał się już uspokoił, czasem może tylko dogadywać, ale nie przejmujmy się tym tylko róbmy swoje.

[Czerwony]

Póki co to panowie przeszkadzacie nam. Nikt się nie umawiał na jakiekolwiek z panami rozmowy, jesteście tu niepotrzebni. Jeśli panowie nie wyjdą pierwsi to po prostu ja z panem premierem i panem pułkownikiem ustalimy co mamy do ustalenia i wyjdziemy, a panowie rozmawiajcie tu sobie do woli o podziale władzy. Jak dla mnie pan Orlikowski może przyznać panu Antonowskiemu nawet i koronę brytyjską.

[Nerkare]

Prof. Antonowski:

Skoro ja i Orlikowski jesteśmy tu zbędni to Pan również generale. Premier i pułkownik poradzą sobie bez nas w tym bez pana.

[_MCK_]

Panie generale, proszę nie wykazywać się ignoranctwem. Proszę w ogóle docenić moją chęć rozmowy z panem na temat rządu, po tym świństwie jakie mi pan zrobił.

[Czerwony]

Ależ zupełnie nie musi się pan silić na taką łaskawość, panie Orlikowski. Proszę, tam są drzwi.

[Nerkare]

Prof. Antonowski:

Zgadza się generale, tam są drzwi, a co nie może Pan do nich dojść? Chętnie pomogę Panu.

[Czerwony]

Proszę tylko spróbować, profesorze. Uprzyjemni mi pan dzień.

[Nerkare]

Prof. Antonowski:

Niestety generale, ale ja nie jestem od dawania Panu przyjemności czy uprzyjemniania czegokolwiek i komukolwiek, no chyba, że chodzi o to, aby ludziom w kraju żyło się lepiej.

[_MCK_]

Panie Zarucki, co panu da ten upór? Nie lepiej dogadać się teraz z nami niż czekać aż wrócimy tu podczas wojny w towarzystwie naszych rosyjskich sojuszników i będziemy panu dyktować warunki?

[Czerwony]

Pan mi grozi, Orlikowski? Proszę bardzo, niech pan jedzie do Rosji choćby i teraz. Byleby tylko opuścił pan to pomieszczenie. Rosyjski wysłannik w Warszawie wyznaczył "Orły" jako partnerów do rozmowy, nie pana.