No właśnie koncept był taki, że ZSRR wyniszczone wojną i obżarte nowymi ziemiami skupia się na gospodarce i ekonomicznej ekspansji (jak dzisiaj ChRL). Zresztą administracja takim grzmotem nie należy do najłatwiejszych.
Fragment mojego scenariusza o wojnie dalekowschodniej:
Quote:Wojna na Dalekim Wschodzie (1931-1938)
Po fiasku próby rozpalenia na nowo rewolucji w Europie wzrok Trockiego zwrócił się na Azję. Razem z Tuchaczewskim wysnuli projekt rozszerzenia komunizmu na kolonie europejskich mocarstw. Dzięki temu ZSRR uzyskałoby nieprzebraną ilość ludności i surowców, zaś "świat burżuazyjny" zostałby poważnie osłabiony.
1931 - ledwo kilka miesięcy po wojnie w Polsce pojawia się okazja do rozszerzenia wpływów władzy radzieckiej. We wrześniu Japonia napada na Chiny, a w listopadzie chińscy komuniści proklamują na kontrolowanych przez siebie terenach Chińską Republikę Rad pod wodzą Mao Zedonga. Kierownictwo Kominternu decyduje o zbrojnym wsparciu dla rewolucji w Chinach. "Nepowszcziki" widzą okazję do rozszerzenia wpływów radzieckich trustów na największy rynek świata.
1932 - w sierpniu ZSRR rozpoczyna wojnę jednocześnie z Japończykami i chińskimi nacjonalistami. W ciągu kilku miesięcy dzięki panującemu w Chinach chaosowi Armia Czerwona zajmuje większość północy i zachodu kraju, podczas gdy miejscowi komuniści umacniają się na południu. Japończycy, pokonani w Mandżurii, bronią się w Korei.
1933 - Japonia, Republika Chińska i Wielka Brytania zawierają sojusz antyradziecki, aby zapobiec powstaniu mocarstwa o nieobliczalnej sile, niebezpiecznego dla całej Eurazji. Wkrótce dołącza do nich Francja. Siły sojusznicze pomagają Czang Kaj-Szekowi utrzymać się w południowych i środkowych Chinach. Pod koniec roku front się stabilizuje. Sojusz z Cesarstwem Wschodzącego Słońca zmniejsza popularność Kuomintangu, chociaż japońska pomoc militarna jest znacznie poważniejsza niż ta od państw zachodnich.
Ponieważ brytyjski premier Ramsay Macdonald wbrew woli koalicji rządzącej jest niechętny wojnie, jego miejsce zajmuje Winston Churchill.
1934 - ofensywa Armii Czerwonej powiększonej o chińskich rekrutów przesuwa front o 100 km. Nasilają się inspirowane przez Komintern antykolonialne wystąpienia w Indiach i Indochinach. Nie udaje się jednak przełamać frontu w Korei, a ostatnie przyczółki komunistów chińskich na południu zostają zlikwidowane.
Moskwa dochodzi do wniosku, że Mao Zedong ma tendencje do zbytniej niezależności i usuwa go na rzecz Wang Minga. Rosjanie wspierają tendencje odśrodkowe w Chińskiej Republice Rad, dążąc do rozbicia podbitego kraju na łatwe do kontrolowania prowincje.
1935 - rok największych sukcesów ZSRR. Armia Czerwona bez większych problemów zajmuje Persję, Tybet i Irak, atakuje brytyjskie Indie (zdobywając większość części muzułmańskiej) i Birmę. Republika Chińska traci kolejne obszary, we francuskich Indochinach wybucha powstanie. Na Zachodzie panika, pojawiają się koncepcje przystąpienia do wojny USA i Niemiec (w zamian za zwrot kolonii sprzed 1914 r.), a przede wszystkim otworzenia frontu w Europie. Churchill odnosi się do tego sceptycznie, uważając, że wojna w Europie doprowadzi głównie do zdobycia hegemonii przez Berlin i podboju przez Rzeszę ziem na wschodzie. Sprzeciwia się też ustępstwom wobec Hindusów.
1936 - dalsze (ostatnie) postępy komunistów w Indiach - po kampanii wiosenno-letniej Brytyjczycy bronią się już tylko w Bengalu i na południu, Armia Czerwona trzyma większość Indochin. Jednakże ZSRR pada ofiarą własnych sukcesów. Wojska radzieckie kontrolują gigantyczne wieloetniczne obszary, dywizje składają się z przemieszanych wieśniaków różnych nacji i religii - w tych warunkach dowództwo coraz mniej radzi sobie z zapewnieniem dyscypliny i zaopatrzenia. Polityka bolszewików ignorująca lokalne tradycje i wierzenia, terror, pobór i rekwizycje wywołują opór i nasilenie partyzantki. Tereny rozległych równin, gór i dżungli także nie sprzyjają zdobywcom.
W maju Francja wycofuje się z wojny (patrz dalej).
Poczynając od lipca chińscy nacjonaliści i Japończycy w Korei zaczynają posuwać się naprzód. Pomaga im partyzantka Kuomintangu na tyłach Sowietów.
1937 - szala zwycięstwa przechyla się na stronę aliantów. Brytyjczycy odnoszą sukcesy w Mezopotamii i w Indochinach, gdzie razem z Japończykami niemal rozbijają siły komunistów. W Chinach Kuomintang i armia cesarska zbliżają się do Pekinu.
Sowiety są już tak wyczerpane wojną, że Trocki i Tuchaczewski, przymierzający się już do nowego poboru, zostają 24 lipca odwołani przez WKP(b) ze wszelkich stanowisk. Przywództwo radzieckiego państwa obejmuje Bucharin. Natychmiast zawiera pokój z Japonią, uznając wszystkie jej zdobycze. Tokio zwraca się przeciwko Chińczykom, usiłując szantażem wykroić sobie z ich ziem strefę wpływów.
W listopadzie upada władza radziecka w okupowanych Indiach. Powstaje Indyjska Republika Ludowa pod przywództwem Jawaharlala Nehru, który wypowiada wojnę ZSRR. Londyn nie uznaje IRL.
1938 - zostaje zawarty rozejm. O warunkach pokoju (a jednocześnie ostatecznym podziale Azji) ma rozstrzygnąć konferencja w Nankinie, gdzie spotykają się Bucharin, Churchill, Czang Kaj-szek i premier Japonii Fumimaro Konoe. Później do rozmów dopuszczono także Nehru i obserwatora ze Stanów Zjednoczonych.
Ostatecznie Wielka Brytania odzyskała Birmę, Irak, część Persji, Bengal i Indie muzułmańskie z Kaszmirem. Indyjska Republika Ludowa uzyskała większość Dekanu w zamian za ścisły sojusz wojskowy z Brytyjczykami i zgodę na stacjonowanie Royal Navy. Japończykom przyznano Koreę, część Mandżurii i enklawy na wybrzeżu południowych Chin. ZSRR i tak zachował wielkie tereny: większość Iranu, Tybet, dużą część Chin północnych i zachodnich. ChRR ostatecznie rozbito na kilka republik.
Republika Chińska wyszła więc z wojny mocno okrojona, ponosząc ogromne straty materialne i w ludziach. Czang Kaj-szek, utrzymując autorytarne rządy z czasów wojennych, usiłuje odbudować i unowocześnić państwo, nie dopuszczając, by znowu rozbiła je opozycja. Wojna na Dalekim Wschodzie wyczerpała większość sił Imperium Brytyjskiego. Japonia póki co skoncentruje się na eksploatacji nowych terenów.