Łał, a sądziłem że na dyskusje historyczne już nie ma tu szans

A, to zmienia postać rzeczy. Mówisz min. o tym kiedy Hitler kazał pozwolić wycofać się wojskom angielskim spod Dunkierki si? To racja, coś tam słyszałem o tym. Ale już wtedy Czerczil rządził cnie?

Czy jak temat zejdzie na małe słodkie kotki to zmienisz nazwę tematu na ''Rozmowy o kotkach :3"?

No wiemy, że rządził, ale miał możliwość.

kowalsky: nie, połączę z tematem typowo spamerskim. Te dwa tematy mogą się przydać w przyszłości.

Co do tego "współczynnika Michnika": nie wydaje ci się to tylko cechą "elit" współcześnie? Teraz owszem, liberalna demokracja jest w modzie, ale jestem w stanie stuprocentowo wyobrazić sobie elity wspierające faszyzm. Albo komunizm. Albo monarchię konstytucyjną :>

Po prostu takie usztywnianie "elity mniej lub bardziej chcą liberalnej demokracji" nie wydaje mi się sensowne w każdej sytuacji.

Cóż, bywało, że elity (a przynajmniej część z nich) popierała monarchię czy faszyzm. Ale już w czasach dość odległych ich ogólne nastawienie szło w innym kierunku. Przypomnijmy sobie kampanię Zoli w obronie Dreyfusa (choć akurat tu bym go poparł, bo nie lubię antysemityzmu - przynajmniej dopóki semityzm nie osiąga rozmiarów bezczelności) i jego lewicowe poglądy, kampanie Boya-Żeleńskiego u nas itd. itp.

Cały czas nastawienie elit szło w kierunku socjalizmu i komunizmu. Chyba nie muszę tego dowodzić. Ale nawet ten drugi był pojmowany w specyficzny sposób, przez co wielu komunistów z dawnych lat (czyt. "1968") w czasach obecnych może być spokojnie demoliberałami i wpisywać się w eurosystem. Był zawsze silny nacisk społeczny na lewo, przez co elity w swej "masie" nabierały dominujących poglądów, jak w każdej grupie.

Co ciekawie, chyba wśród twórców i myślicieli naprawdę wielkich i przełomowych, takich jak Baudelaire, Dostojewski, Nietzsche, Celine, częściej ujawniała się niezależność myślenia, niechęć do polityki, większe poszanowanie dla europejskiej tradycji, a nawet zdeklarowana opcja prawicowa. U nas na pewno Witkacy, a u Gombrowicza doszukiwałbym się zakamuflowanego faszyzowania (serio - oczywiście nie do końca dosłownie). Niestety nie robiłem jeszcze dokładnych badań zwłaszcza co do XX w., ale odnoszę takie ogólne wrażenie. Zresztą są to zwykle outsiderzy w ogóle mało przejmujący się powszechnie uznanymi "prawdami".

W zasadzie społeczny profil elity intelektualnej, artystów, dziennikarzy itd. pcha ich ku demoliberalizmowi i lewicy. Są to zwykle ludzie wyobcowani ze społeczeństwa, mający poczucie winy, że nie pracują fizycznie (co prawda każde społeczeństwo jest z natury hierarchiczne, ale ta mentalność chce zrobić wszystko od nowa i lepiej na drodze intelektualnych spekulacji).

Uważają więc, że ich "zastępczym" zadaniem jest poprawianie świata, a najłatwiejszym środkiem wydaje się ideologia powszechnej "sprawiedliwości". Czują się winni, więc bez nierówności. Czują się słabi, więc bez przemocy (mogą popierać jakiegoś Lenina czy Mao - komunistę na poważnie działającego gdzieś w Trzecim Świecie, ale sami nie wezmą odpowiedzialności). Jak się ma kiepski kontakt z rzeczywistością, w świat bez nierówności i przemocy można nawet uwierzyć. Dodajmy, że to nierzadko są to osoby z domów niewykształconych i jeszcze po wychowaniu katolickim, co jest prostą drogą do wojującego ateizmu i pozy na intelektualizm.

Uff, rozpisałem się, ale utrafiłeś w jeden z lubianych przeze mnie tematów

Szmer czytałęś coś autorstwa Burke lub Tocqueville? Bo doszedłeś do pobnych wniosków.

Nie, nie czytałem, ale wiem, o co chodzi Z tym, że ja się nie uważam za typowego konserwatystę tradycjonalistycznego. Raczej uważam, że badania nad historią, psychologią, antropologią, kulturą itd. prowadzą do wniosków bliskich konserwatyzmowi. Hardkorowe konserwy uznałyby mnie za oświeceniowca

Quote: Hardkorowe konserwy uznałyby mnie za oświeceniowc

Hardkorowe konserwy uznają Burke za oświeceniowca

I mają rację przecież, to był wig.