OFICJALNA KARTA POSTACI
Pełna biografia:
Aleksander Czarnopolski, pseud. Czarny (ur. 11 maja 1898 r. w Szczecinie) - psychiatra, pismak, partyjny aparatczyk PZPR.
Urodzony jako pierwsze dziecko Zygmunta Czarnopolskiego, przemysłowca ze Zduńskiej Woli, oraz Jadwigi z domu Sławińskich. Rodzina była utrzymywana na surowych, konserwatywnych zasadach, których złamanie wiązało się z licznymi nieprzyjemnościami - a tych Czarnopolski, ze względu na swój niełatwy charakter, doświadczał często. W Szczecinie Aleksander ukończył (nie bez problemów) edukację na poziomie podstawowym oraz średnim. Nie wspomina tego okresu zbyt dobrze, ze względu na podrzędne traktowanie, z jakim spotkał się ze strony niemieckich rówieśników. Szkoły ukończył z niezbyt zadowalającymi wynikami.
Senior Czarnopolski, mimo swojego mniejszościowego statusu, potrafił w bardzo łatwy sposób pozyskiwać sobie przychylność ludzi. To właśnie ta przychylność sprawiła, że przed młodym Aleksandrem otworzyła się szansa pobierania nauki w prestiżowej Katedrze i Klinice Psychiatrii Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Niestety, również tutaj Czarnopolski nie był prymusem, kontakty z innymi studentami ograniczał do minimum. Charakterystyczny jest jednak fakt, że to właśnie na uczelni w Czarnopolskim rozwinęły się nieprzeciętne umiejętności manipulacji i postrzegania ludzkiego charakteru. Również w stolicy odbył staż, później pracował w Szpitalu Św. Jana Bożego.
Po ukończeniu edukacji pracował w Szpitalu Św. Jana Bożego. W tym okresie życia zainteresował się polityką, a w szczególności działalnością ruchów komunistycznych, które postrzegał jako dzierżące wielki potencjał. Pogłębiła się również w Aleksandrze skrajna niechęć do mniejszości narodowych i religijnych. Od roku 1930 był członkiem Komunistycznej Partii Polski, w ramach tej działalności niejednokrotnie ocierał się o więzienie za akty wandalizmu (udział w manifestacjach) czy nawet oskarżenie o próby zasiania terroru (przechowywał broń aktywistów; gdy ją odnaleziono, zrzucił winę na sąsiadującą z jego domem rodzinę). Aby uniknąć dalszych podejrzeń i procesów, wyjechał do Lwowa, gdzie niedługo później zastał go wybuch wojny. Pracującego w pomniejszej klinice Czarnopolskiego zwerbowali w swoje szeregi potrzebujący pomocy medycznej Rosjanie - na co przystał z dużą chęcią. Niedługo później trafił do Mińska, gdzie został absolwentem kursu NKWD i jednym z jego najaktywniejszych działaczy w Białoruskiej Republice Radzieckiej.
Współpraca Aleksandra z rosyjską bezpieką cechowała się niezwykłą brutalnością ze strony wyżej wymienionego. W zamian za bezpieczeństwo i porządne warunki do życia uczestniczył on w blisko 50 przesłuchaniach, w trakcie których stosował metodę psychicznego zastraszania połączonego z fizyczną przemocą. Jego metody spotkały się z dużym uznaniem ze strony radzieckich komunistów, którzy ostatecznie pomogli Czarnopolskiemu przedostać się do Polski i skontaktować ze strukturami Gwardii Ludowej.
Działalność w GL (po roku 1943) upłynęła Czarnopolskiemu przede wszystkim na kwestiach organizacyjnych. Przypisuje mu się aktywny udział w zamachu na warszawską restaurację "Nur fur SS und Polizei in Uniformen"-"Bar Podlaski", jednak prawdopodobnie nie było go wówczas na miejscu. W momencie wybuchu powstania warszawskiego ostro zniechęcał do udzielania walczącym jakiejkolwiek pomocy, wieszcząc klęskę i licząc na eksterminację licznego żydowskiego getta.
W trakcie trwania konfliktu stracił całą swoją - w czasie wojny wciąż przebywającą na terenie Niemiec - rodzinę. Nigdy nie podjął starań, by dowiedzieć się, jaki był ich los.
Na początku 1946 roku wyjechał do Szczecina, gdzie nawiązał kontakt z tworzącym się Urzędem Bezpieczeństwa Publicznego. Jako szeregowy pracownik szpitala kolejowego i osoba będąca blisko związana z administracją Piotra Zaremby zajmował się inwigilacją "szkodliwych elementów". Miał znaczący udział w prześladowaniach, które dotknęły działaczy szczecińskiego PSL-u. Członek PZPR od roku 1947, dzięki znajomościom i układom został członkiem szczecińskiej Rady Narodowej.
Krótko przed śmiercią Józefa Stalina, w październiku 1952 r., został wybrany posłem na Sejm PRL. W związku z tym wyjechał do Warszawy, gdzie objął urząd, a także kontynuował pracę w ramach Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego. W tym okresie już bez żadnego pardonu obnosił się ze swoimi nacjonalistycznymi poglądami, często wykorzystując swoje kompetencje w celu represjonowania mniejszości etnicznych i religijnych (w tym również członków i przedstawicieli Kościoła Katolickiego).
Aleksander Czarnopolski [PZPR]
![[Image: alczarn.jpg]](http://img254.imageshack.us/img254/6932/alczarn.jpg)
