Aleksander Czarnopolski [PZPR]

[Czarny]

Quote:

Aleksander Czarnopolski (ur. 11 maja 1898 r. w Szczecinie) - polski działacz polityczny i społeczny, lekarz psychiatra, publicysta.

W Szczecinie Czarnopolski ukończył edukację na poziomie podstawowym oraz średnim, uzyskując przyzwoite wyniki. Nie było to łatwe, ponieważ z oczywistych przyczyn spotykał się on z represjami ze strony niemieckiej młodzieży i nauczycieli.

Pozycja i niekwestionowany autorytet Czarnopolskiego seniora (zapalony aktywista Związku Polaków w Niemczech, a od 1925 r. pracownik polskiego konsulatu w Stettinie) w połączeniu z wrodzonymi zdolnościami nakreśliła młodemu Aleksandrowi lepszą wizję przyszłości. W wieku 20 lat rozpoczął naukę na prestiżowej Katedrze i Klinice Psychiatrii Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie odkrył w sobie naturalną umiejętność nawiązywania dobrych kontaktów z innymi ludźmi. Również w stolicy odbył staż, później pracował w Szpitalu Św. Jana Bożego.

W tym okresie życia Czarnopolski zainteresował się polityką, a w szczególności działalnością ruchów lewicowych - w których doszukiwał się realizacji woli prostego człowieka. Od roku 1930 był członkiem Komunistycznej Partii Polski, aktywnie działał w ramach licznych komitetów robotniczych na terenie Warszawy i nie tylko, niosąc dobre słowo i pomocną dłoń każdemu potrzebującemu rodakowi. Wybuch wojny zastał Czarneckiego we Lwowie, gdzie na polecenie administracji wojskowej pełnił funkcję lekarza w przystosowanej do potrzeb wojska klinice. Po wkroczeniu na lwowską ziemię Armii Czerwonej został zmuszony do pracy na rzecz żołnierzy ZSRR, lecząc ich w klinikach na terenie dawnych Kresów Wschodnich.

Po roku 1942, kiedy to udało mu się przedostać z powrotem do Warszawy, gdzie nawiązał kontakt z Gwardią Ludową. Był współorganizatorem i aktywnym uczestnikiem zamachu na restaurację "Nur fur SS und Polizei in Uniformen"-"Bar Podlaski" oraz kilku innych akcji wymierzonych w niemieckiego okupanta. Od początku był przeciwnikiem Powstania Warszawskiego, argumentując, że "w jego wyniku zginie kwiat polskości".

W trakcie trwania konfliktu stracił całą swoją (w czasie wojny wciąż przebywającą na terenie Niemiec) rodzinę, której los po dziś dzień nie jest mu znany.

Na początku 1946 roku wyjechał do Szczecina, gdzie aktywnie zaangażował się w krzewienie polskości na tzw. Ziemiach Odzyskanych, podejmując współpracę z administracją Piotra Zaremby. W tym samym roku został pracownikiem Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego. Podjął też częściowo charytatywną pracę w pierwszym miejskim szpitalu kolejowym. W 1949 r. przystąpił do PZPR, niedługo później wszedł w skład szczecińskich władz partii. Organizator i współorganizator licznych wydarzeń kulturowych w Szczecinie, autor wielu tekstów socjologicznych i psychologicznych, pisanych do "Kuriera Szczecińskiego" i "Głosu Szczecińskiego".

Krótko przed śmiercią Józefa Stalina, w październiku 1952 r., został wybrany posłem na Sejm PRL. W związku z tym wyjechał do Warszawy, gdzie objął urząd i z polecenia władz kontynuował pracę w ramach aparatu bezpieczeństwa jako wiceminister w MBP.