Teoria politgierek czyli metarozmowy

[Czerwony]

Obserwując już chyba -naście różnych gier pbf, a także samemu podejmując żałosne próby ich organizacji, poświęcam dość dużo uwagi warstwie meta. Temat ten zakładam z nadzieją, że nie jestem w tym sam. Kiedyś chciałem nawet zrobić m.in. o tym forum, w bardziej pasującym modelu q&a, ale nigdy nie będę miał czasu na przetłumaczenie over9000 linijek tekstu na polski, więc nvm

Wiele z tych gier stawiało sobie szczytne cele, po czym powtarzało błędy poprzedniczek. Jakie elementy musi mieć scenariusz, mechanika, prowadzenie gry, by osiągnąć takie a nie inne efekty? Jakie prawidłowości określają zachowania graczy? Czy możliwe jest stworzenie tego kamienia filozoficznego, doskonałego pbf-a? (pewnie że nie, ale trzeba się starać )

By rozpocząć, temat poruszony na szałcie. Rozważmy w uproszczonej formie przebieg kilku edycji Ante post-V:
1. Ustrój autorytarny lub semi-autorytarny
2. Podziały w obozie władzy
3. Opozycja chce obalić władzę, zwykle nie przebierając w środkach
4. Wojna domowa, zimna lub gorąca
5. Interwencja sąsiedniego mocarstwa lub mocarstw, rozbicie kraju
6. Nikomu się nie chce, koniec gry

Znajomość historii każe nam opierać się na takich przykładach, jak wrzesień '39, gdzie w obliczu jawnego zagrożenia dla niepodległości opozycja - przypomnijmy, nękana procesami politycznymi i ogólnie coraz większym zamordyzmem - odwiesiła polityczne spory na kołek i bezwarunkowo poparła władze. Jedynie komuniści, no i mniejszość niemiecka, działały na rzecz agresorów. Tak to jednak nie działa, bo nam, graczom, nie grozi rozstrzelanie, obóz czy choćby więzienie. Możemy pokazać, że mamy cojones wielkości kokosów i bronić swojej racji nie bacząc na konsekwencje.

Jakie więc jest wyjście?

Chyba się zgodzimy, że gra nie toczy się po to, by rozwalić kraj, który symulujemy, bo to oznacza, cóż, patrz pkt. 6. Szmer sprowadzając na nas zagładę robi to już po tym, jak mieliśmy ewentualną szansę, by jej zapobiec. Działa mechanizm konsekwencji, ale co z tego, skoro ich nie ponosimy, tylko zwyczajnie już nam się nie chce i gra pada. Jeśli w tym duchu stwierdzimy, że jednym z zadań Mistrza Gry jest jak najdłuższe utrzymanie jej przy życiu staje się jasne, że nieodwracalne kary należy, niestety, zarzucić. Nie niosą ze sobą czynnika psychologicznego, nie skłaniają wcale graczy do współpracy.

Rozwiązanie sformułowałbym w następujący sposób: scenariusz powinien się cechować pewną płynnością sytuacji międzynarodowej a mistrz gry powinien z niej umiejętnie korzystać. Gdy gracze żrą się między sobą, nie zsyłać na nich wojny. Raz, że to nie działa, dwa, że wcale nie działa to dla dobra gry. Gracze zaaferowani sytuacją wewnętrzną są sfrustrowani, gdy jeszcze za rogiem czeka ich inwazja Niech mocarstwa zajmują się akurat czym innym. Jakiś kryzys gospodarczy, albo wojenka po drugiej stronie granicy. Polska nie musi być przecież zawsze w centrum wydarzeń.

Wojny tak, oczywiście. Gdy spory trochę przycichną, graczom nie powinno się nudzić. Może to być wojna długa i trudna. Ale założenia kilku byłych scenariuszy: "podziały wewnątrz i za 5 minut wojna" to prosta droga do fajnej, dającej dużo frajdy, ale krótkiej rozgrywki.

[poulenc]

Powiem tak, każdy setting jeśli dobrze pamiętam opierał się na wrzuceniu Polski(nawet po części i w ante 0) między zantagonizowany świat wielkich bloków politycznych i wojna nie wybuchała z winy graczy tylko z powodu rozwoju sytuacji bliskiej wojny na arenie międzynarodowej. Ale z drugiej strony na przykład w Ante 8-B wojna była cały czas, ale daleko a mimo to gra padła.

Wg. mnie najlepszym rozwiązaniem będzie rozpoczęcie gry zaraz po jakiejś wojnie, w momencie gdy władza dopiero się kształtuje i nie ma na świecie bloków państw a gracze mogą się skupić na kraju, jednak sytuacja nie jest wcale taka spokojna (protestują robotnicy, mniejszości, partyzanci etc.) więc dla każdego coś miłego.

[Wisznu]

Według mnie zarysowany przez ciebie problem jest związany z tym, że odgrywamy tylko ciało polityczne, a nie odgrywamy ciała fizycznego. To ciało fizyczne bojąc się batów, straty mieszkania, lub śmierci żony leczy się z męczeństwa za ideę. Osobiście chciałem grać polskim Madagaskarem również z tego powodu, że bardziej można się w nim skupić na problemach wewnętrznych niż na granicach, które na wyspie są dość trwałe.

[poulenc]

Ale to bardzo dobrze, że gramy w świecie gdzie celowo pomijamy materialność. Możemy się skupić na tym co istotne, a nie na workach mięsa.

[Wisznu]

Wszystko ma swoje wady i zalety.

[AmaD]

Ten temat jest zdecydowanie przeintelektualizowany...

[Czerwony]

Wisznu: tak, poruszam ten argument, ale jakby - nie da się tego obejść. Można tylko myśleć co zrobić, żeby gra się przez to nie kończyła.

AmaD: śmiało, odinelektualizuj go

[Szmer]

Można by ustalić twardą zasadę jedna postać na edycję (albo bardzo długa zamrażara). Ale ofc miałoby to sens tylko, jeśli ostrożna gra miałaby sens.

A co do wojen, często wybuchają przez to, że gracze zawsze odgrywają Becka i radośnie doprowadzają do wojny, gdy tylko znacznie silniejsze państwo czegoś zażąda. Im wojna bardziej przegrana od początku, tym lepiej. Podejście GM-ostwa (moje ) warto by może trochę zmienić (tzn. trochę litości dla Polski) i co nieco deklarowałem przy okazji Machtsspiel. Ale myślę, że tutaj raczej czynów, nie słów trzeba i nie chce mi się pisać oficjalnych deklaracji.

[Wisznu]

To zbyt potworne posunięcie, ale mógłbyś perfidnie karać za ideowość.

[Czerwony]

@Szmer: dla jasności to nie jest jakaś próba wjazdu, po prostu posiłkuję się przykładami Ante bo te mam i są znane.

Quote:A co do wojen, często wybuchają przez to, że gracze zawsze odgrywają Becka i radośnie doprowadzają do wojny, gdy tylko znacznie silniejsze państwo czegoś zażąda.

No więc właśnie, uważam, że tego nie przeskoczysz. Gracze będą odgrywać Becka bo mogą odgrywać Becka, nie niesie to żadnych realnych konsekwencji. Długa zamrażarka jako forma "kary" spowoduje tylko, że gracze po utracie postaci będą odchodzić.

Jedyne wyjście, imho, to się dostosować