Wstępna rekrutacja

[Szmer]

Dobra, piszcie biografie

[Czerwony]

Krzeseł już niet?

[Koza]

Panie, bez krzeseł. To ogranicza graczy, poza tym nie ma takiej potrzeby w tym scenariuszu.

[Szmer]

Bodek nie chce krzeseł, więc niech mu będzie w tej edycji. Sugeruję tylko, byście się dobrze zastanowili, czy wasza postać wywodzi się z emigracji, czy z konspiracji (no chyba, że w czasie PRL współpracowała z władzami/nic nie robiła). Chciałbym, by w czasie gry było trochę konfliktów na tej linii

[Koza]

Quote:

Jerzy Grażyński (ur. 7.12.1890 w Gdowie), magister inżynier nauk leśnych, przed wojną leśnik.

Urodził się w Gdowie na terenie ówczesnych Austro-Węgier jako siódme dziecko Michała Kurzydło i Marianny z domu Zastawniak. Jego ojciec był kierownikiem czteroklasowej szkoły ludowej, natomiast matka zmarła trzy lata po urodzeniu Michała. W momencie urodzin nosił rodzinne nazwisko Kurzydło, które gdy miał sześć lat zmieniono pod naciskiem drugiej żony jego ojca Antoniny z domu Broniowskiej na Grażyński (od tytułu ulubionego przez jego starszą siostrę Marię poematu Adam Mickiewicza Grażyna). Jest bratem Michała Grażyńskiego.

W 1913 r. rozpoczął pracę jako nauczyciel w gimnazjum w Stanisławowie, został jednak wkrótce po wybuchu I wojny światowej zmobilizowany do wojska austro-węgierskiego jako podporucznik rezerwy. W 1915 roku został ciężko ranny w walkach na froncie rosyjskim i resztę wojny spędził w służbie garnizonowej w Krakowie.

Nie brał czynnego udziału w wojnie polsko-bolszewickiej w roku 1920, studiował wówczas na wydziale rolniczym UJ w Krakowie. Został zmobilizowany jedynie na okres trzech miesięcy, podczas konfliktu polsko-czechosłowackiego. W roku 1926, kończy studia z tytułem magistra inżyniera nauk leśnych, od tej pory wiąże się pracą w różnych urzędach IIRP, jednak stara się być z dala od polityki. Dopiero w roku 1938, wiąże się ze środowiskami sanacji.

Podczas wojny obronnej, zaciąga się do armii, walczy w obronie Górnego Śląska oraz Krakowa (Armia Kraków). Po upadku Krakowa, podąża na wschód (czerwiec 1940), gdzie napotyka rządową kolumnę, przekraczającą granicę z Rumunią. Dzięki pomocy brata Michała (wówczas minister propagandy), również i on dostaje szansę ewakuacji.

Na emigracji w Londynie utrzymuje luźne stosunki z grupą sanacyjną, nie jest związany bezpośrednio politycznie, z żadnym ugrupowaniem. Mimo wszystko uczestniczy w pracach rządu, jak jeden z kilku sekretarzy, jednak jego praca opiera się na zajęciach czysto kancelaryjnych. W maju 1947, powraca do Polski wraz z całą emigracyjną świtą. Nadal pozostaje luźno związany ze środowiskiem piłsudczyków. Czeka na propozycje...

[Czerwony]

Quote:

Imię i Nazwisko: Zygmunt Stefan Bodnar
Data i miejsce urodzenia: Łódź, 4 kwietnia 1919 roku

Pierwsze dziecko Władysława Bodnara, właściciela sporej księgarni, oraz Barbary z domu Agnuszewicz, którą ten zatrudnił do pomocy a po paru latach poślubił. Młodość Zygmunta przebiegeła spokojnie lecz pracowicie - gdy nie pomagał ojcu w księgarni chwytał się różnych prac dorywczych, poza tym zaś dużo się uczył. Interes szedł dość nieźle i dawał spore przychody, jednak rodzina zajmowała niewielkie mieszkanie w jednej z żydowskich kamienic. Władysław Bodnar, zdeklarowany endek, nie krył się zresztą ze swoimi poglądami na "tych pejsatych wszarzy", w czym nie był do końca bez racji - żydowscy importerzy swoim ziomkom z branży księgarskiej oferowali niższe ceny. Zygmunt nie tylko przejął ojcowską niechęć do Żydów, ale z czasem nabrał postawy silnie antysemickiej.

W domu Bodnarów, z oczywistych przyczyn, nigdy nie brakowało książek, a Zygmunt dzięki ojcu wcześnie nauczył się czytać. Już w gimnazjum czytywał Woltera, Kanta i Marksa, antysemickie pamflety Maurassa i Rozanowa, interesowały go także dzieła przyrodnicze od Linneusza po Darwina. Pod wpływem Artura de Gobineau zafascynowały go teorie rasowe, które zaczął uważać za lepiej podbudowane naukowo niż staroendeckie koncepcje Narodu wg. Dmowskiego jako wspólnoty historyczno-kulturowej. W 1938 roku podjął studia antropologiczne w łódzkim oddziale Wolnej Wszechnicy Polskiej. Należał do Oddziału Akademickiego Obozu Wielkiej Polski, a wraz z podobnie nastawionymi kolegami tworzył tajną organizację "Falangi", aktywnie zwalczaną przez przychylne Żydom władze uczelni. Zdał pierwszy rok (ze średnimi ocenami), drugi jednak przerwał w maju wybuch wojny.

Poparcie, jakiego wódz Falangi Bolesław Piasecki udzielił nowym władzom ostatecznie odebrało mu zaufanie wielu młodych działaczy, nadszarpnięte jeszcze przed wojną przez jego politykę wobec rządzącej sanacji. Zygmunt wraz z kolegami zerwał związki z Ruchem Narodowo-Radykalnym i podjął budowę "Wolnych Sił Narodowych" - niezależnej komórki łódzkiego podziemia, sympatyzującej z konspiracyjną Konfederacją Narodu. Na początku WSN prowadziły akcje propagandy i małego sabotażu: zrywania obwieszczeń i plakatów władz bądź ich zaklejania, kolportażu ulotek i prasy podziemnej, malowaniem antykomunistycznych haseł na murach. Z czasem podjęły także działalność dywersyjną w zakładach pracy, organizowały strajki i wystąpienia robotników oraz studentów, a nawet przygotowały kilka zamachów na prominentnych działaczy łódzkiego PZPR. Organizacja została jednak rozbita w 1943 roku a Zygmunt trafił do obozu pracy. Wyszedł z niego dopiero po wyzwoleniu kraju w 1947 roku aby dowiedzieć się, że wtrącony do innego obozu w ramach represji ojciec nie przeżył, zaś los pozbawionych utrzymania matki i siostry (Jadwiga Bodnar, ur. 1923) jest nieznany.

Obecnie Zygmunt należy do radykalnie prawicowego skrzydła SN, do którego wstąpił już po wojnie. Jest zwolennikiem podporządkowania gospodarki i Kościoła silnym strukturom państwowym oraz kontynuowania wojny aż do ostatecznego pokonania komunistów. Obozowe życie zarówno zmieniło Zygmunta także fizycznie. Posiwiał, stracił parę zębów trzonowych a z większości palców - paznokcie. Po wypadku w obozowej pralni stracił prawe oko w wyniku poparzenia ługiem.

EDIT: literówka

[AmaD]

Quote:

Antoni Staruch (ur. 1900 r. w Warszawie) – adwokat, polityk.

Urodził się w Warszawie w zamożnej rodzinie. Studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Został adwokatem. W czasie rządów sanacji był obrońcą w procesach politycznych. W momencie wybuchu II wojny światowej uciekł do Anglii, gdzie działał w środowisku polskiego rządu na emigracji. Na wiosnę 1947 r. powrócił do Warszawy.

Żonaty, bezdzietny.

[Ksawer]

Quote:

Stanisław Bereszyński

Stanisław Bereszyński - urodzony 4 lipca 1887 roku w okolicach Sandomierza (województwo świętokrzyskie). Wychował się w rodzinie o głębokich związkach z ruchem ludowym na terenie Galicji. Ojciec (Marian) związał się z ruchem ludowym Witosa na zjeździe rzeszowskim w 1985 roku, reprezentował średnie chłopstwo w okolicach swojego majątku. W chwili uzyskania pełnoletności syna Stanisława, przeprowadził się wraz z rodziną do Lwowa, gdzie rodzinną kamienicę odziedziczyła jego matka Maria. Tu też Bereszyński rozpoczął studia matematyczne na Uniwersytecie Jana Kazimierza, które ukończył ze znakomitym wynikiem. Dalsze starania o tytuł doktora przerwała jednak I wojna światowa, podczas której rodzina zaangażowała się czynnie w kwestii polskiej niepodległości. Sam Stanisław, poznawszy wcześniej Wawrzyńca Dayczaka – założyciela DB, zdecydował się, wbrew woli matki, dołączyć do Drużyn Bartoszowych, w parę miesięcy po rozpoczęciu wojny. Po śmierci ojca, złożył akces do Stronnictwa Ludowego.

Kręte losy lwowskiej młodzieży wynikały z trudnej sytuacji politycznej Polaków w Galicji. Stanisław wspierał działania polskiego podziemia niepodległościowego, najpierw jako kurier. Potem zdecydował się dołączyć do formowanych już Legionów Polskich przy Józefie Piłsudskim. Mimo zakończenia działań I wojny światowej nie zaznał spokoju i nie mógł kontynuować pracy naukowej. Gdy nad Polską stanęło bolszewickie zagrożenie udał się na front by wesprzeć dzieło Obrony Ojczyzny. Po opuszczeniu służby w wojsku zaangażował się czynnie w działalność polityczno-publicystyczną. Na łamach różnych gazet publikował wspomnienia z działalności w Drużynach Bartoszowych i Legionach Polskich. Skutecznie agitował w okręgu lwowskim za sprawą ruchu ludowego skupionego wokół Witosa. Na początku nawet 1923 został liderem okręgowym, ale po listopadowych wypadkach krakowskich złożył legitymację partyjną. Na łamach prasy, także związanej z obozem marszałka, krytykował Witosa i Kiernika za wypaczenie ideologii ruchu ludowego.

Przez 3 lata pracował w Państwowej Akademii Nauk, na Uniwersytecie Warszawskim, uzyskał upragniony doktorat. Przeniósł się do Warszawy, dołączając do elity intelektualnej stolicy, częściowo za sprawą protekcji i znajomości z Maciejem Ratajem. Gdy ten pełnił funkcje Marszałka, pracował w Kancelarii Sejmu. Nie krytykował, ani nie popierał zamachu majowego. Uważał, że przy aktualnym rozkładzie obozu ludowego i lewicowego Polska potrzebuje kilku lat stabilizacji w celu obrony podstawowych wolności obywatelskich. Z czasem stracił zaufanie do obozu sanacyjnego, na kongresie Stronnictwa Ludowego pogodził się z Witosem i jego stronnikami. Od momentu kongresu zjednoczeniowego do wybuchu wojny poświęcił się publicystyce, krytykując represje wobec liderów SL, politykę rządu i oszustwa, w skutek czego parę miesięcy spędził w Berezie. Napisał dwie książki „Ruch ludowy a Polska Niepodległa” oraz „Dziennik Żołnierza Polskiego”. Obie publikacje przysporzyły mu popularności, choć w partii był izolowany ze względu na stanowcze i zdecydowane poglądy.

Po klęsce wojny obronnej zszedł do podziemia niepodległościowego. Wielokrotnie próbował zjednoczyć ruch ludowy zniszczony emigracją tysięcy członków zagranicę. 5 miesięcy po klęsce Polski, zainicjował spotkanie Centralnego Kierownictwa Ruchu Ludowego. Na spotkaniu tym krytykował wsparcie wiejskich sił ruchu oporu, które w większości przeszły do ZWZ, albowiem kręgi oficerskie były w rękach sanacji odpowiedzialnej za klęskę Polski i nie zamierzały opuścić kręgów związanych z SL. Na spotkaniu tym zaproponował utworzenie Chłostry (późniejszych Batalionów Chłopskich) rezygnując z kierowania działaniami ruchu oporu. Komendantem miał zostać Józef Niećko, bliski współpracownik, sam Bereszyński przejął na siebie obowiązek nawiązania kontaktu z emigracyjnym środowiskiem ruchu ludowego. W tym czasie podejmował wszelkie decyzje polityczne ruchu oporu na ziemiach polskich. W ulotkach drukowanych przez prasę podziemną wezwał „Jakkolwiek nie myśmy zawinili obecnemu stanowi, wszyscy i wszelkimi środkami będziemy bronić przed każdym najeźdźcą nie tylko naszej niepodległości, ale każdej grudki ziemi! Dla tych celów poniesiemy wszelkie potrzebne ofiary!” a stanowisko komunistów regularnie określał mianem „zdradą”.

Ostatnie dni okupacji spędził w areszcie. Po wyzwoleniu Polski przez aliantów i opuszczeniu aresztu został entuzjastycznie przywitany przez zgromadzonych przed budynkiem policji mieszkańców. Na spotkaniu Ruchu Obrony Chłopów krytykował jednak stanowisko emigracyjnych środowisk skupionych wokół Stanisława Mikołajczyka za brak regularnego wsparcia dla ROCHa, przede wszystkim „ucieczkę z kraju”. Wezwał wówczas wszystkich ludowców-konspiratorów do przewodnictwa ruchu ludowego w nowym warunkach i budowy nowej RP, zainicjował powstanie PSL. „Ta Polska należy do was”.

Żonaty, posiada 5 dzieci.

[bodek]

Wstępnie rzecz biorąc, biografie są całkiem OK. Poza tą Amada, która jest obrażająco krótka Kiedy już zrobię odpowiednie forum będziecie mogli wrzucać do oficjalnej akceptacji.

ksawer:

Quote:Ojciec (Marian) związał się z ruchem ludowym Witosa na zjeździe rzeszowskim w 1985 roku

ou rele?

[Ksawer]

Chochlik.