Areszt żandarmerii pod Warszawą

[Szmer]

jw.

[Czerwony]

<Do pokoju, w którym siedzi przykuty do krzesła Obara, spokojnym krokiem wchodzi sam generał Zarucki. Siada po przeciwległej stronie dębowego stołu a obok swojego krzesła stawia na podłodze czarną, skórzaną aktówkę. Po chwili spogląda na związkowca, a uśmiech jaki w tej chwili gości na jego twarzy niewątpliwie spowodowałby zwiędnięcie wszystkich kwiatów w pokoju... Gdyby takowe były.>

Przychodzę pogratulować panu, panie Obara. Dopiął pan swego. Rosjanie wejdą do Polski, to kwestia godzin, może dni. Ponieważ robił pan wszystko, by do tego doprowadzić uznałem za stosowne, aby osobiście złożyć wyrazy uznania dla tak koronkowej roboty. Możecie być z siebie dumni, pan i poseł Kramer. Jestem pewien, że Polacy wam tej zasługi nie zapomną.

[poulenc]

<z pogardą>



Weź pan, wypierdalaj pan do Rosji, tam twoje miejsce sprzedawczyku.

[Czerwony]

<Zarucki odpowiada z niewzruszonym uśmiechem>
To byłoby trudne, panie Obara. Bo ja nie mam zamiaru na wkroczenie Rosjan zezwolić i obawiam się, że pan Komarenko będzie miał mi to bardzo za złe. No, ale gdyby nie pan ta interwencja byłaby jeszcze trudniejsza. Więc zapewne pan może liczyć na jego wdzięczność i przyjemną rezydencję pod Piotrogrodem, nieprawdaż?

[poulenc]

<splunął Zaruckiemu na twarz>


Gdybyś idioto wprowadzał reformy to nie było by protestów, proste. A to, że kretyni nie słuchaliście społeczeństwa to już nie moja wina, pajacu w mundurze.

[Czerwony]

<Zarucki ze spokojem patrzy, jak plwociny Obary lądują gdzieś na środku blatu -dużego blatu - po czym wstaje i podchodzi do Obary, sycząc przez zęby.>

Może i bym uwierzył w tą twoją walkę o robotników, Obara. Gdyby nie to, że sam ci podrzuciłem informację, do czego to doprowadzi. Gdyby nie to, że ty nie zważając na nic dalej stawiałeś postulaty nie do spełnienia przez żaden rząd, choćby i twój. Gdyby nie to, że twoje demonstracje doskonale rozbiły kraj, a dla poprawy losu Narodu nie zrobiły nic. Nic!

<Zarucki wali Obarę po pysku tak mocno, że ten przewraca się razem z krzesłem.>

Gdyby tobie, Obara, zależało na dobru robotników, to byś nie zrywał rozmów i nie podpalał kraju. Ale tobie, świnio niemyta, tylko o władzę chodzi! Więc się nią teraz ciesz!

<Kopniak podkutych, wojskowych butów boleśnie uświadamia żebrom Obary, że wcale nie ma czym się cieszyć.>

Nie mam zamiaru cię zabijać, Obara. Nie liczę, że to docenisz - tak, jak nie doceniłeś pojednawczych gestów wcześniej, ty zawszony gnoju - ale na pewno wiesz, że nigdy nie cieszyło mnie zabijanie i liczbę koniecznych ofiar zawsze sprowadzałem do minimum. Nie, nie zabiję cię. Ja cię po prostu tu, w tej celi, zostawię Rosjanom. Oni są ode mnie w zabijaniu lepsi i bardziej do tego zapaleni. Na własnej skórze poczujesz, jak bardzo.

<Poprawiając na sobie wojskową marynarkę, Zarucki bierze swoją teczkę i zmierza w kierunku drzwi>

[poulenc]

<szybko wstaje i dobiega do Zaruckiego>


Ty zdrajco NARODU!

<odgryza ucho Zaruckiemu>

[Czerwony]

og: próbowałeś kiedyś wstać będąc przykutym do leżącego krzesła? Albo biegać?

[poulenc]

og: da się to zrobić, serio XD

[poulenc]

OG: Szmer?