nowe coś

Dowiecie się w swoim czasie.

Ankieta wyszła według mnie trochę niespójnie. Choć dość duża część odpowiedzi uważam za mniej więcej zgodne z moimi preferencjami, to cała mozaika wygląda dość nieatrakcyjnie. Chciałbym grać na początku XX wieku, ale nie w Polsce. Inne odpowiedzi wskazują, że statystyczny "nikt" nie widzi siebie w grze na początku wieku w Polsce. Pokazuje to najwyraźniej odpowiedź na pytanie 12. Pragnienie centralizmu (pytanie 7), stabilny stan państwa (pytania 3, 9), oraz dość niewielkie rozwarstwienie (pytanie 10) zupełnie do tych czasów nie pasują. Dodatkowo mały wydaje się entuzjazm dotyczący powojennego początku (pytanie 4) choć te pytanie wydaje mi się dość trudne do interpretacji, gdyż wydaje mi się źle skonstruowane. Przy istnieniu latyfundiów osób, które zarabiały na wojnie i setek tysięcy przez nią zrujnowanych. Likwidacja wojny w początku XX wieku wymaga rezygnację z gry Polską (wybranie jednego z zaborów), lub granie na trzy państwa. Jest to nawet jakaś opcja. Wojny nie było, ale nadal mamy wysokie rozwarstwienia w austriackim i rosyjskim, czyli zostaje Księstwo Poznańskie? Można zlikwidować rozbiory uznając, że Rzeczypospolita stała się jak chciała Katarzyna I i najprawdopodobniej chciał Prymas Polski M. Poniatowski i przenieść ten stan do początków XX wieku. Choć nadal nie pasuje to do centralizmu (pytanie 7) i niewielkiego rozwarstwienia (pytanie 10). Najbardziej jednak nie pasuje do tych lat profil ideologiczny. O ile "środowiska katolickie" mają sens w tych czasach, to opcje typowo chadeckie, oraz socjaldemokratyczne są bardziej zalążkami w tych czasach niż władcami dusz mas. Nikt nie chce być w podstawowych opcjach dla tego okresu w krajach rolniczych. Czyli opozycji pomiędzy opcją propaństwową, a opcją ludową. Układały się one różnie. W Skandynawii sojusz chłopstwa z robotnikami ścierał się z konserwatystami i liberałami, czyli urzędnikami i mieszczanami. W większości krajów kontynentalnych chłopi szli z opcją kościelną przeciw wolnomyślicielom, liberałom z pewnym poparciem choć warunkowym działaczy robotniczych. Tam gdzie nie powstał taki sojusz i napięcie pomiędzy opcjami propaństwowymi, a chłopskimi było niemożliwe do przezwyciężenia i wygranej jednej z opcji doszło do dyktatury. Podział na chadecję i socjaldemokrację wymaga odejścia od marzeń o kontrrewolucji znacznej większości prawicy i przegrania walkę o "naukowość" teorii Marksa na podstawie nieudanych eksperymentów komunistycznych. Na przełomie XIX i XX wieku niedawny ancien regime, niezakorzenienie nowych ustrojów w państwach europejskich (chodzi mi o powojenny okres), oraz brak zrealizowanych socjalistycznych eksperymentów i niski poziom wiedzy ekonomicznej uniemożliwia wprowadzenie takiego podziału.

Wygląda to trochę jak byśmy pragnęli współczesności na przełomie XIX i XX wieku. Wszystko średnie. Trochę nierówności, ale raczej niemających znaczenia, trochę symboli dawnego ustroju, ale bez zobowiązań. Zaskakująca i dość smutna wizja.

Choć podoba mi się duże poparcie dla lewicy nieuczestniczącej programowo w wyborach parlamentarnych. Taka lewica bardzo mi się podoba. Ciekawe tylko kto chciałby nią grać. Tylko przemówienia, strajki, zamachy, ale legalnej działalności tyle co nic (szczególnie, że nikt nie chce lobby terrorystycznego, choć terrorystów-syndykalistów/anarchistów chce, ach ta niekonsekwencja.).

(07-03-2012 12:12)Wisznu Wrote:  Wygląda to trochę jak byśmy pragnęli współczesności na przełomie XIX i XX wieku. Wszystko średnie. Trochę nierówności, ale raczej niemających znaczenia, trochę symboli dawnego ustroju, ale bez zobowiązań.

Mam podobne odczucie. Część osób dobiera scenariusz na zasadzie: nie ważne czy to ma sens, lubię wczesny wiek XX i mało problemów społecznych, żeby się motłoch nie buntował. Jak coś się nie trzyma kupy to who cares, będziemy kleić na poczekaniu. Efekty widzieliśmy w Ante VI i VIII.

A że nie będzie się trzymać kupy przy wrzuceniu tych opcji politycznych w tamten okres, tego można być pewnym. Stąd też moja konstatacja, by te opcje traktować z większym dystansem niż odkreślić 69% i wyżej (a dlaczego na przykład nie 77%? Albo 62%? To przecież taka sama różnica). Nie sądzę, by to pytanie było traktowane jako deklaracja, że ktokolwiek się pod te ideologie podpisze, bo i nie tego dotyczy. Wielu, w tym ja, mogło myśleć też o tym, z kim dobrze by było rywalizować

Quote:Choć podoba mi się duże poparcie dla lewicy nieuczestniczącej programowo w wyborach parlamentarnych. Taka lewica bardzo mi się podoba. Ciekawe tylko kto chciałby nią grać. Tylko przemówienia, strajki, zamachy, ale legalnej działalności tyle co nic (szczególnie, że nikt nie chce lobby terrorystycznego, choć terrorystów-syndykalistów/anarchistów chce, ach ta niekonsekwencja.).

Anarchiści i syndykaliści wcale nie odcinają się od udziału w wyborach, ani też nie stosują doktrynersko działalności wywrotowej. W każdym razie nie bardziej niż komuniści.

Bojkotowanie wyborów, to dość typowe zachowanie dla ruchów syndykalistycznych i anarchistów. Przemoc również był tutaj pewnym rysem charakterystycznym, choć wbrew powszechnemu mniemaniu to raczej syndykaliści byli zwolennikami przemocy politycznej niż anarchiści. Ci drudzy rzeczywiście bardzo często odcinali się od przemocy.

Jednak to komuniści byli bardziej skłonni do uczestnictwa w każdej formie w celu walki z kapitalizmem, a syndykaliści opierali się na micie strajku generalnego i akcji bezpośrednich. Właśnie z tego błędnego kierunku wynika w dużym stopniu sukces komunistów.

Po części niechęć do wyborów wśród anarchistów i syndykalistów trwa: http://zsp.net.pl/kampanie/bojkot-wyborow , http://cia.media.pl/search/node/Bojkot

Na komunistycznych stronach poparcie dla bojkotu jest niższe i bardziej warunkowe. Komuniści zakładają typowe partie. http://www.european-left.org/english/abo...r_parties/

Warto przeczytać książkę "Szkice z dziejów anarchizmu" Piotra Laskowskiego.

Ostatnio właśnie czytam sobie o syndykalizmie w okresie międzywojennym

Trudno powiedzieć czy niechęć do wyborów wśród tych środowisk bierze się z ideologii, czy z tego, że ich poparcie jest poniżej błędu statystycznego. We Francji SFIO kandydowało w wyborach i nawet bywało największą frakcją w Izbie Deputowanych. W Polsce niemało syndykalistów i anarchosyndykalistów orbitowało wokół... BBWR, tworząc tzw. "lewicę sanacyjną". Oczywiście w miarę postępującego zamordyzmu grupy "pułkowników" ich drogi się rozchodziły, ale widać, że te środowiska wcale od "partyjnej" polityki nie stroniły.

Poglądy G. Sorela oceniały parlamentaryzm za coś najgorszego, gdyż wygasza walkę klas. Wielu syndykalistów po nim również tak uważało. Dodatkowo pojawiała się argument anarchistów o demoralizacji członków ruchu, którzy dostali się do parlamentu i zaczęli grać w polityczne rozgrywki. Wydaje mi się że słabość syndykalistów wynika z ich oceny parlamentaryzmu i, że inna jego ocena mogłaby sprawić, że wraz z anarchistami wygraliby z komunistami walkę o rząd dusz skrajnej lewicy.

Według mnie teorie anarchistyczne są znacznie ciekawsze i mniej wydumane do komunistycznych.

O k, ale pierdzielenie ze strony Wisznu- albo skrajny brak umiejeności czytania ankiety Nie wiem skąd poczyniłeś te kretyńskie założenie, że ludzie głosowali w pakiecie na wszystkie opcje- a jest to dość jawna bdzura, gdyż większość (poprzez podanie kilku opcji do każdej odpowiedzi) podawała alternatywy jakie by chcieli widzieć. Dlatego oburzanie pod tytułem "co za kretyni, chcą małych nierówności na początku 20 wieku!!!" jest głupie bo to raczej należałoby odczytać- gracze chcą małych nierówności, a co okresu są mocno podzieleni.

Ja już pisałem, że pytania 9-10 bodaj są nie najlepiej skonstruowane, więc i to gra rolę obok niekonsekwencji niektórych ankietowanych. Wszyscy (prawie) wybierali opcję "pośrodku". Gdyby odpowiedzi było np. 4 czy 6, otrzymalibyśmy pewnie coś ciekawszego.

No bo jak mozesz wybrać kilka opcji to się zawsze podaje najpierw najlepszą, a potem mniej fajne i akceptowalną by wynik był w miarę fajny. Tak da się określić które opcje są najgorsze, dużo gozej wybiera się tak najfajniejszą- bo widać raczej te która są do przełknięcia dla wszystkich.