Komendant WiN -biografia

[Ogar]

Quote:Piotr Paweł Pietkiewicz -pseudonim ”Pisarz” urodzony w 1920 w Warszawie
Urodzony w klasie średniej po wojnie, jako syn dobrze zarabiającego krawca(ochotnika w wojnie z bolszewikami) oraz matki zajmującej się domem. W 1938 ukończył męskie liceum ogólnokształcące oo. Salezjanów, a także brał udział jako przedstawiciel szkoły w kanonizacji Andrzeja Boboli w Warszawie. Wbrew woli ojca nie wyjechał do szkoły krawieckiej do Paryża, a wstąpił do szkoły policyjnej.

Edukacje przerwała wojna, w 1939 Piotr wstąpił na ochotnika do wojska jednak jego oddział zajmował się głównie gaszeniem pożarów w mieście i nie został rzucony do walki przed podpisaniem kapitulacji. Oddział oficjalnie rozformował się i postanowił o przejściu do konspiracji, by kontynuować walkę z Niemcami. Na całe szczęście papiery oddziału w chaosie wojny zaginęły lub nigdy tak naprawdę nie powstały , co znacząco ułatwiło ukrycie się byłych żołnierzy przed mackami Niemców. W listopadzie 1939 Dowódca podjął decyzję o współpracy z Narodową Organizacją Wojskową, co oddział przyjął bez specjalnych emocji gdyż żołnierzom chodziło o walkę z wrogiem i słabo wyznawali się na zawiłościach konspiracyjnej polityki. Piotr tymczasem pracował nadal u ojca jako pomocnik, a także kontynuował walkę zbrojną. Brał udział w większości większych operacji prowadzonych w rejonie Warszawy, uczęszczając na tajny kurs oficerski i przejmując w 1941 po śmierci dowódcy, pieczę nad oddziałem. Jego najsłynniejszą operacją była przeprowadzona w 1942 Akcja „Letnisko” podczas której jego oddział zabił kilkunastu oficerów Wermachtu i SS głównie poprzez podpalenie domów wypoczynkowych w Chotomowie pod Warszawą oraz pojedyncze egzekucje, wykorzystując fakt, że pewni swego niemieccy oficerowie udali się na letni wypoczynek ignorując zalecenia swego dowództwa dotyczące bezpieczeństwa. Za tą akcję odznaczono Pietkiewicza Srebrnym Krzyżem Zasługi i awansowano go na podpułkownika. W międzyczasie ożenił się z Marią Kwiatkowską, siostrą jednego z kolegów z oddziału- obecnie jest ojcem trójki dzieci.

W 1944 podczas po wieściach o losie wileńskiego oddziału AK utwierdza się w przekonaniu, że dowództwo AK chcąc kontynuować Akcje Burza podjęło decyzję o zbiorowym samobójstwie partyzantki i postawia zacieśnić rozpoczętą przez poprzedniego dowódcę współpracę z NSZ. Na wieść o planach wybuchy Powstania Warszawskiego, ewakuuje podległych mu ludzi i rodzinę z Warszawy co pozwala przetrwać rzeź miasta . Widząc łunę znad stolicy, jednak Piotr łamie się i próbuje przebić się do ginącej stolicy- na szczęście dla niego przeprawa w okolicach Tarchomina zostaje silnie obstawiono przez Niemców i poza zdobyciem jednego działa 88 które zakopują na terenie parafii , oddział nie odnosi sukcesu. Po upadku Warszawy jego oddział przeprowadza w ramach Akcji „Pożegnanie” ataki odwetowe na oddziały niemieckie i ukraińskie utrudniające ucieczkę ludności cywilnej z ruin stolicy, która w pierwszej fazie okazuje się sporym sukcesem ze względu na zaskoczenie- okupanci nie spodziewali się, że po upadku PW polska partyzantka będzie kontynuowała działalność. Akcja zostaje doceniona przez ginące dowództwo podziemnego państwa i Pietkiewicz zostaje odznaczony Orderem Virtuti Militari III klasy, operacja odbija się też szerokim echem wśród ludności cywilnej.

Po przejęciu terenu Polski przez Armię Czerwoną oddział podejmuje decyzję o kontynuowaniu walki zbrojnej, stopniowo przechodząc przez wszystkie organizacje konspiracyjne jakie powstawały i łączyły się od 1945, bo w końcu znaleźć się w strukturach WiNu z Pietkiewiczem jako dowódcą okręgu Warszawskiego. Wielokrotnie przeprowadzał ataki na posterunki MO i MBP, a także podjął kilka udanych prób odbicia więźniów oraz egzekucji kilkunastu partyjnych oficjeli. Najsłynniejszą operacją po wojnie była w akcja „Sylwester” na przełomie 45/46 w trakcie której w trakcie której wtargnął na bal Sylwestrowy komunistów w Magdalence gdzie zlikwidował kilkunastu komunistycznych oficjeli średniego stopnia. W 1948 Pietkiewicz rozgryzł prowokację związaną z V Komendą, likwidując stojących za nią ludzi i ratując organizację przed całkowitą penetracją ze strony komunistów. Wobec zamieszania spowodowanego zdradą, na mocy biegu wydarzeń zostaje dowódca resztek WiNu którymi kieruje z podwarszawskiej wsi Tarchomin, gdzie organizacja powoli odbudowuje swoje szeregi po utracie złudzeń wielu osób co do wyglądu systemu komunistycznego. Jako przywódca WiNu podjął decyzję o zaprzestaniu walki zbrojnej wobec znaczącego umocnienia się komunistów i postawieniu na tworzenie siatki konspiracyjnej licząc na wybuch III wojny światowej, jednak nadzieje te nie spełniły się. Obecnie prowadzi zakład krawiecki we wsi której mieszka i oficjalnie jest członkiem SD. Żona pracuje w lokalnej poczcie i jest członkinią koła gospodyń, wie o drugiej tożsamości męża. Piotr utrzymuje kontakt z rodzicami którzy nadal prowadzą swój zakład w Warszawie i zdołali przetrwać okres największych represji przeciw prywatnym przedsiębiorcą, jednak nie wiedzą oni o dokładnej roli jaką pełni