Renata Hanna Weiss [PZPR]

[AmaD]

Quote:

Renata Hanna Weiss (ur. 3 października 1914 roku) – polska polityk i prawnik żydowskiego pochodzenia, działaczka Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, Wiceminister Bezpieczeństwa Publicznego w rządzie Bolesława Bieruta.

W jej żyłach płynie krew polskich i rosyjskich Żydów. Urodziła się w Warszawie. Oboje rodziców Weiss było Żydami. Jej matka była pisarką i wykładowczynią na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim. Ojciec z kolei był carskim urzędnikiem, zatrudnionym w warszawskim magistracie. W związku z wybuchem I wojny światowej ojciec Weiss został powołany do wojska. Wkrótce został wezwany na front i poniósł śmierć w walkach z Niemcami. Malutka Weiss wraz z matką przeniosły się do Rostowa, gdzie ewakuowano Cesarski Uniwersytet Warszawski.

Gdy wybuchły rewolucje lutowa i październikowa matka Weiss dała się porwać ideologii bolszewickiej i zapisała się do ówczesnej Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji (bolszewików). Młoda Weiss była wychowywana w duchu komunistycznym i od maleńkiego działała w socjalistycznych organizacjach. Będąc już dorosłą osobą, poszła w ślady matki i tak jak ona wstąpiła w szeregi ówczesnej Wszechzwiązkowej Partii Komunistycznej (bolszewików). Weiss studiowała prawo, a następnie pracowała na Uniwersytecie Moskiewskim. W tym czasie na gruźlicę zmarła jej matka.

Namówiona przez znajomych weszła w skład tzw. Drugiej Grupy Inicjatywnej. W nocy z 19 na 20 maja 1942 roku została wraz z innymi osobami zrzucona na spadochronie na teren Polski. Tam w warunkach niemieckiej okupacji współtworzyła organizację Polskiej Partii Robotniczej. Wtedy też poznała swojego pierwszego męża, Dawida Arońskiego, z którym w 1946 roku wzięła ślub. W tym samym roku urodziła syna Henryka.

Po wojnie początkowo skupiła się na opiece nad swoim dzieckiem i pisaniem artykułów prawniczych do prasy. Jej związek z Arońskim nie przetrwał zbyt długo i małżonkowie wkrótce wzięli rozwód. Weiss zachowała opiekę nad synkiem, a wkrótce spotkało ją wielkie wyróżnienie – została doradcą do spraw bezpieczeństwa publicznego Prezydenta PRL, Bolesława Bieruta. Funkcję tę pełniła przez kilka następnych lat. W tym czasie poznała swojego drugiego i obecnego męża, Daniela Krawczyka.

Od 1952 roku jest obok generałów Mietkowskiego i Świetlika oraz towarzysza Czarnopolskiego jednym z Wiceministrów Bezpieczeństwa Publicznego.