Wojna w Rzeczpospolitej

[Tjord]

By się nie mieszało, w tym temacie będę zamieszczał wszystkie notki prasowe na temat działań wojennych toczonych na terenie dawnej RTN.

Quote:

Maryjogród odblokowany!

Błoto, robaki, mróz, wszy, choroby, głód, okazjonalnie jakas strzelanina - witamy na froncie Syberyjskim. Toczone od kilku miesięcy ze zmiennym szczęściem walki o Maryjogród właśnie dobiegły końca.
Do zamkniętego dotąd w okrążeniu miasta dotarła wreszcie odsiecz z Irkutki. Zarówno oblegający, jak i oblężeni znajdowali się już na skraju wyczerpania, zaś stany osobowe jednostek zostały przetrzebione przez ciężkie warunki frontowe.
Świeże siły Syberyjskie przeważyły szalę; dysponując dobrym rozeznaniem, Syberyjczycy uderzyli w słaby punkt linii wojsk ZRL, w ciągu dwóch dni nawiązując kontakt z oblężonymi. Niepowodzeniem zakończyła się co prawda ofensywa celem przekroczenia Orm-u i uderzenia na wojska komunistów od flanki, jednak niemal całe miasto znajduję się teraz w rękach wojsk Wielkiego Księcia.
Obecnie na froncie sytuacja wydaje się być patowa. Komuniści okopali się na brzegu rzeki, dzielnie odpierając kosztowne ataki przeprowadzane przez oddziały dowodzone przez Piotra Wrangla. Ostatecznie po tygodniu intensywnych walk Syberia musiała przerwać operację z powodu nasilenia się braków w zaopatrzeniu, a także fatalnych warunków atmosferycznych. Z drugiej strony, siły Komunistów topnieją w oczach i nie jest tajemnicą, że dowódcy frontowi naciskają na otrzymanie pozwolenia na odwrót. Wygląda więc na to, że w bitwy o Maryjogród zwycięsko wyszli jednak Syberyjczycy - choć przy ciężkich stratach.

[Tjord]

Quote:

Kolejne sukcesy wojsk Hetmanatu

Wojska Hetmanatu, które z łatwością skoncentrowanym uderzeniem rozbiły silne zgrupowanie wojsk Armii Czerwonej pod Czernihowem, powoli acz konsekwentnie prą do przodu. Korzystając z ponad dwukrotnej przewagi liczebnej, hetmańscy dowódcy sprawili tęgie lanie wojskom komunistów wycofującym się na Charków i nie pozwolili przygotować obrony tego strategicznie położonego miasta. Charków padł po niespełna 9 godzinach walk, przy stosunkowo niewielkich stratach atakujących. Wyczerpane i przerzedzone oddziały Armii Czerwonej na tym froncie wycofują się powoli w stronę Roboczogrodu.
Ofensywa Armii Czerwonej wywołała panikę w okolicznych miastach, szczególnie stolicy ZRL, Kudaku, skąd ewakuował się rząd Związku. Z miasta masowo ewakuują się ludzie, palone są dokumenty i rozmontowywane fabryki. Zupełnie inna atmosfera panuje w Roboczogrodzie; tutejsi robotnicy dobrze znają "krwawego hetmana" i są gotowi do obrony swego miasta.

Mniej powodzenia miały wojsk hetmanatu na północy; natarcie tutejszych sił zostało zatrzymane przy bardzo dużych stratach na świetnie ufortyfikowanej linii Kaługa-Orzeł. Pewne zamieszanie wzbudziła tez lokalna kontrofensywa wojsk pod dowództwem Michała Tuchaczewskiego, która zagroziła od północy wojskom atakującym Kaługę; została jednak zatrzymana zanim czerwoni poczynili znaczące postępy.



Na chwilę obecną sytuacja przedstawia się fatalnie dla Związku Rad Ludowych; na południu Armia Czerwona nie jest godnym rywalem dla wojsk Hetmanatu, które nie śpiesząc się, przejmują kontrolę nad kolejnymi partiami terenu; na północy trwa impas, jednak linia Kaługa-Orzeł jest obecnie zagrożona atakiem od południowej flanki. Rząd ZRL ma więc ciężki orzech do zgryzienia, a czasu coraz mniej...

[Tjord]

Quote:

Armia Czerwona na skraju upadku - bitwa o linię Orła-Kaługi

Od kilku miesięcy coraz jaśniejszym się staje, że Armia Czerwona nie jest w żadnym aspekcie równorzędnym rywal;em dla doborowych dywizji hetmańskich, które każdym niemal swym ruchem rozpruwają kolejne linie obrony Komunistów. Przewaga w sprzęcie, ludziach, kadrach, wyszkoleniu była dotąd widoczna jak na tacy. Ostatnia bitwa udowodniła też, że hetmanat cieszy się znacząco lepszą zdolnością planowania, podczas gdy dowództwo Armii Czerwonej kompletnie nie ma pomysłu na przejęcie inicjatywy.

Po (jedynym dotąd) sukcesie na linii rzeki Oka, dowództwo ACz zdecydowało się przyjąć taktykę statycznej obrony, wzmacniając fortyfikacje na tej linii i budując nowe linie na północy, chcąc uchronić strategiczny cel najbliższej ofensywy wojsk "Krwawego Hetmana" - Moskwę. Wszystko to jednak na próżno.
Wojska Hetmańskie uderzyły z kierunku, którego Komuniści się nie spodziewali - południa. Ponad 200-tysięczna armia z łatwością przełamała słabą linię obrony na południe od Orła, następnie kierując się na północ. W ciągu tygodnia dwie dywizje znajdujące się w Orle zostały okrążone.




Wsparciu od północy towarzyszyło niezbyt intensywne natarcie na Kaługę, które totalnie zmyliło dowódcy obrony linii, Aleksandra Jegorowa. W efekcie po dwóch tygodniach forsownego marszu wojskom hetmańskim udało się zamienić linię Orzeł-Kaługa w długi, acz szczelnie zamknięty kocioł. Po kolejnym tygodniu walk Jegorow wraz ze swoimi dywizjami zmuszony został do podpisania kapitulacji.

Choć wojskom hetmańskim nie udało się z marszu zająć Moskwy (której obrona okazała się być silniejsza niż przewidywało Wilno), w bitwie tej zadano prawdopodobnie decydujący cios Armii Czerwonej, które straciła cześć swoich najlepszych żołnierzy i oficerów. Jeśli połączyć to z plotkami o ofensywie z Astrachania na Wołgograd, wydaje się, że klęska Związku Rad Ludowych wisi w powietrzu.

[Tjord]

Quote:

Cios w plecy, agonia ZRL

Przez kilka ostatnich miesięcy Armia Czerwona znajdowała się w pełnym odwrocie, przegrawszy najważniejsze starcia pod Czernihowem, Maryjogrodem i Kaługą. Czerwonoarmiści jednak nie oddawali swojego terytorium łatwo; oddziały dalej cieszyły się dobrym morale, zaś rezerwistów w koszarach przybywało. Tymczasem jednak z niespodziewanego kierunku przyszło uderzenie, które wstrząsnęło posadami komunistycznego państwa.
Niespodziewanie dla komunistów hetman Stoklosa odwołał siły stacjonujące dotąd w Tatarstanie i skierował je do walki z rządem Fiodora Berii. Dowodzone przez generała Jewgienija Millera oddziały z łatwością wbiły się w prawie nie bronione terytorium ZRL, w ciągu miesiąca zajmując ogromne połacie terenu. Wreszcie, tydzień temu, po kilkugodzinnej wymianie ognia z lokalną milicją wkroczyły do jednego z największych miast Związku, Wołgogradu, grożąc tym samym wzięciem w kleszcze silnego zgrupowania ACz na wschodniej Ukrainie.



Ta ofensywa może okazać się gwoździem do trumny ZRL. Po pierwsze, udowodniła ona, że Armia Czerwona jest "zbyt krótką kołderką", by przykryć nią wszystkie fronty. Po drugie, poważnie nadszarpnęła zaufaniem do komunistów, którzy nie raczyli wydelegować oddziałów do obrony swoich obywateli na południu. Ten fatalny ruch będzie kosztował komunistów bardzo wiele; wygląda na to, że na przejętych terenach nie ma co marzyć o oporze porównywalnym do tego z np. Charkowa; wojsk hetmana zasiliło tez kilka tysięcy ochotników, którzy mieli wcześniej dołączyć do Armii Czerwonej. Fatalnie odbiło się toteż na morale reszty społeczeństwa, szczególnie na wschód od Wołgi; chodzą słuchy, że niektórzy będący teraz łatwym celem dla wojsk hetmana obywatele tych terenów rozważają porzucenie ZRL, celem uzyskania lepszego traktowania od Stokłosy. Po trzecie wreszcie, w Wołgogradzie znaleziono dziesiątki ważnych politycznie lub kompromitujących reżim Berii
dokumentów, których w panice nie zdołała zniszczyć służba bezpieczeństwa. W momencie, gdy armia hetmana przekroczyła Wołgę i uderzyła na wojska broniące Moskwy od flanki (w chwili pisania tego artykułu trwają krwawe walki o miasto), sytuację Związku Rad Ludowych można opisać jako krytyczną.