Pociąg gdzieś w dawnej RTN z dala od linii frontu

[poulenc]

Chuuu chuuu

[poulenc]

<do przedziału wchodzi Toporska zajmując wolne miejsce>

[Czerwony]

og: pociąg niech będzie do ZRL-u, w końcu Niezawin organizował ewakuację

<Drzwi się otwierają. Staje w nich Niezawin, jak zwykle trzymając się nieźle, ale z widocznym na twarzy zmęczeniem.>

Magda, czemu siedzisz sama? Zaczynałem już się bać, że nie zdążyłaś się z nami zabrać.

[poulenc]

<spogląda na Niezawina z tęsknotą w oczach>


Wybacz, nie chciałam Cię wystraszyć, usiadłam tam gdzie było wolne. Cały czas jestem w szoku, ta wojna to za dużo dla mnie

[Czerwony]

<Wchodzi do przedziału, zamykając drzwi>

Mogę sobie wyobrazić. Wokół tyle cierpienia, a ty nie możesz nikomu pomóc, prawda?

<Ciężko siada naprzeciw Toporskiej>

Wiem, że zawsze interesowała cię raczej działalność charytatywna niż wielka polityka. Niestety, wszystko co możemy zrobić to pojechać tam, gdzie jest względny spokój. Jeśli nic nam nie przeszkodzi, to może już wkrótce znów będziesz mogła zająć się tym, co tak lubisz.

[poulenc]

<spogląda lubieżnie na Niezawina>


Mam taką nadzieje, że będę mogła się zająć tym co lubię...

< w myślach>

Quote:I to bardzo

[poulenc]

<spogląda w okno>

-Dymitrze, dokąd jedziemy?

[Czerwony]

Do Saratowa. Stamtąd będziemy mogli popłynąć Wołgą na północ lub południe, ale zanim to nastąpi czeka nas jeszcze długa droga...

<Nie umiejąc czytać w myślach, również patrzy w zaśnieżony las za oknem>

[poulenc]

<łapie Niezawina za dłonie przyciągając je do siebie>

Obiecaj mi! Obiecaj mi, że mnie nie zostawisz samej w tych niebezpiecznych czasach, sama sobie nie dam rady, czuje się taka słaba i zagubiona. Twoja obecność to jedyna iskierka nadziei w tym szarym i przepełnionym złem świecie

<spuszcza wzrok>

Wybacz mi to uniesienie, ja już po prostu nie wytrzymuje ( )

[Czerwony]

<Wyraźnie zaskoczony, po chwili milczenia odpowiada>

Magda, co z tobą? Nie wolno ci tak myśleć! Doskonale radziłaś sobie zanim cię poznałem. Gdziekolwiek byłaś, pomagałaś tym, którzy tego potrzebowali. Teraz jedziemy tam, gdzie znów będziesz mogła to robić. Niezależnie od tego, gdzie będę ja.

<W końcu udaje mu się wyzwolić jedną rękę, którą ostrożnie - i z dystansem - kładzie Toporskiej na ramieniu.>
A teraz będziesz bardziej potrzebna niż kiedykolwiek.