Wojskowy
Imię i nazwisko: Aleksander Sulejman Mehmetowicz Girczański
Stopień wojskowy: Generał lejtnant
Narodowość: Polski Tatar
Data i miejsce urodzenia: 4 lutegi 1882 roku, Wilno
Pochodzenie społeczne: generał Aleksander Mehmetowicz Girczański pochodzi z najbardziej znanej gałęzi rodziny Mehmetowiczów. Jego przodkowie zostali wzięci do niewoli i osiedleni na grodzieńszczyźnie przez hetmana Sobieskiego (późniejszego króla Jana III). Mehmetowicze pochodzą od szlachetnego krymskiego rodu Şirin, mogli więc zyskać szlachectwo w wypadku konwersji na chrześcijaństwo, ale pozostali muzułmanami. Mehmetowicze Girczańscy spolonizowali się i od XVIII wieku służyli w wojskach Rzeczpospolitej i odznaczyli się między innymi w wojnach napoleońskich i wojnach kolonialnych na Środkowym i Dalekim Wschodzie.
Inne fakty z życia: Urodzony w Wilnie, syn oficera piechoty i ziemianina oraz polskiej szlachcianki. Absolwent Szkoły Głównej Wojskowej w Warszawie oraz orientalistyki Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Wileńskiego. Jako młody oficer na froncie na Dalekim Wschodzie w wojnie z Chinami odniósł kilka imponujących zwycięstw, a poźniej odznaczył się odwagą i został ciężko ranny (pocisk przeszył płuco, Girczański do dziś ma trudności z oddychaniem) za co otrzymał Order Virtuti Militari. W związku ze swoimi dokonaniami zyskał sławę w całej Rzeczypospolitej (dziś już trochę wyblakłą). Zarzuca się mu niekedy że wysoki stopień i wojskową karierę zasługuje głośnemu nazwisku. Uznawany za osobę o konserwatywnych poglądach, jednak pozostający na uboczu rozgrywek politycznych w armii, w kręgach wpływowych "Rycerzy" uważany bardziej za prowincjusza i "celebrytę" niż poważnego gracza.
Orientalista, autor kilku książek, doktor honoris causa i okazyjnie (gościnny) wykładowca Uniwersytetu Wileńskiego.
Dobroczyńca społeczności muzułmańskiej i tatarskiej w Rzeczypospolitej, fundator meczetów, przyjaciel wielkiego muftiego Rzeczypospolitej i wielu przywódców społeczności muzułmańskiej.
Rozwodnik, dwójka dzieci Jakub Michał (1912) i Anna Józefa (1909) przebywają w Warszawie pod opieką matki, Marii Weiss-Weyssenhof (1887).
Właściciel majatku ziemiańskiego i dworu na grodzieńszczyźnie oraz kamienicy w Wilnie i rezydencji w Warszawie.
Autor książek "Nad brzegiem Amuru. Wspomnienia z wojny chińskiej 1904-08", "Stosunki Rzeczypospolitej z Portą Ottomańską od średniowiecza do czasów współczesnych", "Studium języków tatarskich Moskwy, Kaukazu i Krymu"
Zalety: Dobry dowódca i odważny żołnierz, szanowany w wojsku i popularny wśród żołnierzy, a także orientalista znający turecki, arabski i tatarski.
Wady: Poważna rana. Częsty gość kasyn. Wada tajna, przesłana na PW Szmerowi, który jak widzę obsługuje podania.