Okolice Stanisławowa Przyuralskiego

[PakaPikiPoko]

30 września* doszło do upragnionego spotkania pomiędzy armią WKS i Hetmanatu w miejscu oddalonego o kilka kilometrów na wschód Stanisławowa Przyuralskiego. Z jednej strony zagony 23 syberyjskiego, zwanego potocznie kołyszkinowcami, z drugiej zwiadowcy z jednostek pułkownika von Baera.

Do tego czasu walki były żmudne i bardzo ciężkie lecz mimo to spotkanie dwóch całkowicie zmęczonych, a jednocześnie zupełnie innych (pod względem stylu) armii odbyło się w przyjaznej atmosferze. Niedługo potem przyjechał wraz z elitą kozacką sam pułkownik Kołyszkin. Od razu udał się w stronę obozu wojsk Hetmanatu. By tam spotkać się ze swoim odpowiednikiem po drugiej stronie. Liczył na nawiązanie pozytywnych relacji w związku z prawdopodobną współpracą w czasie dalszej wojny z ZRL. Czekał teraz na przyjazd i przyjęcie przez von Baera. Tymczasem z obozu kozackiego zaczęły dochodzić coraz głośniejsze sygnały o rozpoczynającej się zabawie i świętowaniu.

* - małe zmiany uzgodnione ze Szmerem żeby wydarzenie mieściło się w przedgrze

No, jak Woland przyjdzie to mam nadzieję, że będzie chciał poerpegować :3 Jak nie to trudno.

[Woland]

Von Baer ściągnął wodze karego ogiera. Węgiel posłusznie zwolnił kroku i przeszedł w kłus lekki jak machnięcie skrzydeł motyla. Pułkownik był zadowolony. Szwadron C jadący za nim sprawnie wyrównał tempo. Żaden ułan nie wysunął się nawet o koński łeb przed szereg. Kolumna minęła pierwsze warty wystawione wokół obozu i wjechała na obszerny majdan otoczony oliwkowo-zielonymi namiotami.
Z pozoru w obozie nic się nie działo. Grupka Tatarów oddawała się z lubością w grze w karty. Ma się rozumieć pod parasolem, gdzie „Allach nie widzi”. Niewielki oddziałek mahometan dołączono do 15 Pułku Ułanów Żmudzkich tuż przed samym wyruszeniem. Starzy litewscy Tatarzy byli jednymi z najlepszych zwiadowców w armii Hetmanatu i, co Eugen musiał przyznać, mieli niesamowitego nosa do znajdowania furażu i wody w szczerym stepie. Jednak pozór rutyny szybko pryskał. Żmudzini mieli gości. I to nie byle jakich. Już na pierwszy rzut oka widać było kozackie papachy i szaszki. Von Baer gestem przywołał wachmistrza.

-Co tu się dzieje?
-Pułkownik Kołyszkin z grupą kozaków ze swojego pułku przyjechał w gości Pani Pułkowniku.
-I nikt się gościem jeszcze nie zajął? Natychmiast prosić do mojego namiotu, a mój ordynans niech przyniesie trochę jedzenie i wina. Nie godzi się gości o suchym pysku podejmować.
-Taaa jest!

Za wąsatym wachmistrzem już się tylko kurzyło. Eugen przyspieszył kroku i po chwili był już w swoim namiocie. Leżącą w rogu ścierką, która kiedyś była proporcem ZRL, wytarł wysokie, jeździeckie buty z pyłu i kurzu, po czym usiadł spokojnie za stołem czekając na pojawienie się gościa.

[PakaPikiPoko]

Po pewnym czasie do namiotu wszedl Kolyszkin wraz z 4 innymi osobami. Wszyscy w nienagannych mundurach. Pulkownik zasalutowal otwarta dlonia po czym sciagnal czapke. I z ze szczerym usmiechem na ustach powiedzial.

- Pulkownik Piotr Aleksandrowicz. 23 kozacki z wojsk syberyjskich. Milo mi pana poznac pulkowniku. Mam nadzieje ze nie sprawilismy problemu?


Og: za wuja nie znam sie na jakims zachowaniu wojskowym wiec ewentualne fo pa wybacz.

[Woland]

Pułkownik Kołyszkin nie wyglądał na sztabowego gryzipiórka, toteż von Baer nie zamierzał go tak traktować. Odsalutował miękko.

-Pułkownik Eugen von Baer, ułani żmudzcy. Mnie również bardzo miło pana poznać pułkowniku. Goście tak mili to żaden problem, a sama przyjemność.

Gestem zaprosił gości do stołu, wciąż jeszcze pustego mimo wyraźnego polecenia. Jak na zawołanie w wejściu do namiotu pojawił się Raciełło z butelką i koszykiem z jedzeniem. Ułan szybko rozłożył zawartość kosza na składanym stole. Z odkorkowanej butelko uniósł się przyjemny aromat czerwonego wina. Szybko zmieszał się z pikantnym zapachem węgierskiego gulaszu.

-Proszę się częstować. Jak droga? Mam nadzieję, że resztki tej czerwonej bandy nie niepokoiły Pana?

[PakaPikiPoko]

Wszyscy usiedli do stolu wyraznie zadowoleni. Kolyszkin skinieniem glowy pozegnal ulana.

- Droga? Skurwysyny nauczyly sie ze nie pozwalam swoim strzelac w plecy i musimy ich gonic. Ale dalismy sobie rade choc ostatnio bylo ciezko. Ciekawe czy czeka nas wspolpraca przy dalszej wojnie. A jak pan sobie radzil?

[Woland]

Eugen pociągnął łyk wina.

-Nie powiem, żeby było lekko. Wczoraj w zasadzce straciłem pięciu ludzi i samochód. Ci barbarzyńcy obrzucili go butelkami z benzyną. Nie myślałem, że na terenie Rzeczypospolitej mogą pojawić się takie zwierzęta. Mam nadzieję, że dzisiejsze spotkanie to początek dłuższej współpracy, wiele dobrego słyszałem o jeździe kozackiej Wielkiego Księstwa.

Podniósł kielich w stronę gościa w toaście.

[PakaPikiPoko]

Wszyscy uniesli kielichy i po chwili pociagneli mocny lyk. Zaraz zabrali tez sie za jedzenie.

- Ciekawe jak szybko ludzie dowiedza sie o naszym spotkaniu. Moze nawet pojawimy sie w gazetach! Albo prosze sobie wyobrazic ze ktos w takiej np. Cafe Radivill na Syberii bedzie o nas rozmawial. Ciesze sie ze idzie nam tak dobrze - mam nadzieje na szybkie zakonczenie wojny i stabilizacje.

Podczas rozmowy i zapewne dzieki winu wszyscy nieco sie rozluznili, milczacy kozacy zaczeli po drugiej stronie stolu nieco glosniej rozmawiac i smiac sie.

- Przepraszam za pytanie, ale to nazwisko, pan jest z niemieckiej rodziny?

[Woland]

Eugen wyciągnął papierośnicę, otworzył i z pytającym gestem wyciągnął ją w stronę Kozaka.

- Kurlandzkiej. Po zajęciu Księstwa przez Szwedów moja rodzina przeniosła się na Żmudź. Wracając do Pańskiej uwagi o gazetach. Diabli wiedzą czy taka uwaga dobrze nam zrobi. Świętej Pamięci dziadek zawsze powtarzał, że w gazecie lepiej nie pojawiać się nawet w słusznej sprawie bo zawiść ludzka nie zna granic. Żeby nam się to kiedyś nie odbiło czkawką.

[PakaPikiPoko]

Pulkownik chetnie siegnal po papierosa. Wygladaly duzo lepiej niz syf ktory dostawali w ramach zaopatrzenia. Skinieniem glowy podziekowal i odpalil.

- Byc moze ma pan racje, choc nie podzielam tego punktu widzenia. A od zawisci mam moich chlopakow. Czesc z nich znam jeszcze sprzed czasow szkoly. A ze zdecydowana wiekszoscia przeszedlem szlak bojowy az z Tatarszczyzny. A w ogole. Slyszal pan o zamiarach Syberii i Hetmanatu?

[Woland]

-O pomyśle unii? Oczywiście. Wydaje mi się, że w obliczu tego co dzieje się w Europie to jedyna droga, która pozwoli nam wynieść nasze głowy cało z tego płonącego burdelu.

Zaciągnął się mocniej. Dym przyjemnie połechtał go w gardło. Eugen powoli wydmuchnął dym nosem. Jedno co musiał przyznać Amerykanom to to, że robili dobre papierosy.