Tomasz Lis-Bukczycki [ZP]

[Woland]

Ave, mam nadzieję, że nowi nie lądują w kotle ze smołą

Quote:Płk. Tomasz Lis-Bukczycki (ur. 18 kwietnia 1910 w Bukczycach w guberni kaliskiej)

Pochodzący ze wschodniej Wielkopolski Tomasz Lis-Bukczycki był synem średnio zamożnego ziemianina, działacza lokalnych organizacji patriotycznych Jana Lis-Bukczyckiego i Marii z Jarmontów Bukczyckiej. Przesiąknięty od małego patriotycznym duchem i kultem Pierwszego Marszałka nie musiał się długo zastanawiać nad dalszą drogą po zdaniu egzaminu maturalnego. Kontakty ojca, starego legionisty (a później działacza sanacyjnego) z pewnością ułatwiły mu dostanie się do elitarnej szkoły oficerów kawalerii w Grudziądzu, którą ukończył z jedną z czołowych lokat dającą prawo wyboru przydziału.

Świeżo upieczony podporucznik wybrał 1 Pułk Szwoleżerów, w którym nie zagrzał jednak zbyt długo miejsca. Zadecydowały o tym dwie rzeczy: niewrażliwość na wdzięki żony dowódcy szwadronu (która mściła się potem z okrutnością na jaką stać tylko odrzuconą kobietę) i brak zrozumienia (o kilku niepochlebnych opiniach nie wspominając) dla stylu życia dowódcy pułku (a Wieniawa też miał w sobie coś z odrzuconej kobiety w kwestii mszczenia się). Wraz z awansem na porucznika Lis-Bukczycki otrzymał przeniesienie do Poznania do 15 Pułku Ułanów Poznańskich. Został w nim dowódcą 3 Szwadronu Samochodów Pancernych. Od początku, mimo różnic ideologicznych, dobrze dogadywał się ze swoimi kolegami i podwładnymi. Wydawało się, że znalazł miejsce, które zagrzeje na dłużej. Jednak tuż przed wybuchem wojny został skierowany na doszkalający kurs oficera sztabu do Paryża, gdzie dogoniła go wiadomość o pierwszych bombach zrzuconych na Polskę. Ciężko znosząc przymusową bezczynność włączył się w formowanie oddziałów polskich we Francji. Dostał przydział do odtwarzanej 10 Brygady Kawalerii Pancernej, gdzie objął dowództwo jednego z plutonów czołgów. Przez Hiszpanię przedostał się do Anglii, gdzie czekał na niego awans na rotmistrza za waleczną postawę w kampanii francuskiej. W 1942 został przerzucony do 2 Korpusu cierpiącego na brak kadry oficerskiej. Dostał tam przydział do swojego starego pułku - 15 Pułku Ułanów Poznańskich, gdzie objął drugi szwadron. W pierwszych walkach pod Capracotta czołgiści dostali bolesną lekcję pokory kiedy ich prowadzone z ułańską fantazją natarcie załamało się w ogniu okopanych dział ppanc. Potem przez Monte Cassino, Pizzo Corno, Monte Cairo i Ankonę Pułk dotarł na północ Włoch, skąd rzucono go ponownie w gorące piaski Egiptu. Za kampanię włoską awansowany do stopnia ppłk został zdemobilizowany w 1945.

Po zakończeniu wojny i zdradzie sojuszników Lis-Bukczycki pozostał w Wielkiej Brytanii czynnie działając w organizacjach emigracyjnych. Kolejne lata i informacje o terrorze stosowanym wobec przeciwników politycznych przez czerwone władze, czy relacje nielicznych uciekinierów podsycały tylko wolę odzyskania kraju (i władzy).

Po wybuchu wojny zgłosił się na ochotnika do przerzucenia do „okupowanego” kraju. Po skoku w okolicach Poznania odnalazł kilku spośród swoich starych podkomendnych i w oparciu o ich pomoc zaczął tworzyć siatkę wywiadowczą obserwującą ruchy wojsk komunistycznych. Stopniowo rozszerzał działalność o sabotaż i dywersję uderzając w infrastrukturę kolejową na której opierała się logistyka Czerwonych. Za swoją partyzancką działalność został awansowany do pełnego pułkownika. Kiedy "Czerwoni" wpadli na jego trop przeniósł się do Gniezna. Uderzenie atomowe było szokiem dla Wielkopolan, jednak kiedy opadł pierwszy kurz szybko przystąpiło ono do organizacji życia na nowo. Dywersanci Lisa wyszli z ukrycie i wraz z miejscowymi formacjami ochotniczymi przystąpili do demontażu aparatu partyjnego (odsyłając jego reprezentantów do wspólnego z tow. Leninem kotła, gdzieś na dole). Będąc kimś z zewnątrz, nie skompromitowanym współpracą z czerwonymi Lis szybko stał się nieformalnym przywódcą ocalałych, na których jak ostroga na konia podziałała wizja powrotu Niemców (do tego czerwonych) i kraju Warty. W efekcie Lis-Bukczycki został Naczelnikiem II Powstania Wielkopolskiego.

Odznaczenia:
Krzyż Walecznych (1940)
Złoty Krzyż Zasługi (1942)
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1944)
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1945)
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1961)

Za tworzenie Rzeczpospolitej Wielkopolskiej wezmę się po akceptacji (i naniesieniu na pewno niezbędnych poprawek) karty.

[Czerwony]

Że tak powiem... Ludzie, używajcie akapitów. Ręce opadają jak się widzi takie ściany tekstu.

[Szmer]

Karta IMO może być, ale kiedy spojrzysz na mapę, musisz zauważyć, że na Poznań spadła atomówka. Obecnie jest tam kupa gruzu i promieniowanie jak skurczybyk Musisz się ulokować trochę dalej.

Akapity można by dodać swoją drogą

[AmaD]

Zresztą Wielkopolskę niedługo Sieradz zajmie

[Woland]

Karta poprawiona, chociaż iirc robiłem akapity. Musiały zaginąć po drodze.

W takim razie Gniezno, chociaż pytanie na ile ucierpiałoby przy swojej relatywnej bliskości do Poznania. Ale rozumiem, że jest akceptacja dla postaci i mogę się zabrać za tworzenie opisu państwa do zaproponowania?

[Szmer]

Nie no, chyba Chełm jest jeszcze bliżej krateru. Tak, możesz wnioskować o państwo.

[Woland]

Protegowany (sorry za encyklopedyczność notki):



Ppłk dr Emilian Dwornicki (1912-) urodzony w Łodzi, współorganizator tajnego skautingu, oficer służby stałej WP, absolwent Prawa UJ. W kampanii wrześniowej dowódca działu wywiadu i propagandy sztabu Armii Poznań, później w konspiracji. Jeden z czołowych działaczy Konwentu Organizacji Niepodległościowych. W czasie powstanie warszawskiego kierownik zakładów produkujących amunicję. Po powstaniu w niewoli niemieckiej. Wyzwolony w 1945 przez nacierające wojska amerykańskie, pozostał na Zachodzie. Tam poznał Lis-Bukczyckiego, z czasem zostając jego prawą ręką. Przerzucony miesiąc po nim do kraju miał za zadanie zorganizowanie siatki agentów w Łodzi. Nie zdążył jednak do niej dotrzeć w związku z uderzeniem atomowym. Szybko na powrót stał się najbliższym współpracownikiem Naczelnika, a także szarą eminencję władz Rzeczypospolitej.

[Szmer]

Ekhm, zrzuca się na spadochronach ludzi bliskich siedemdziesiątki?

[Woland]

Zrzucili go w pojemniku z butlami tlenowymi i balkonikiem

Już poprawione

[Szmer]

Nadal wydaje mi się troszkę stary. W sumie jak chcesz, ale wydaje mi się to niezbyt korzystne.