Klasa:
Człowiek wojny
gen. bryg. Jakub Koźmiński (właść. Symcha Kučera urodzony 12 lutego 1919 roku w Łodzi) - polski wojskowy pochodzenia żydowskiego. Dowódca Zgrupowania LWP '' Góry Świętokrzyskie".
Urodzony w Łodzi jako Symcha Kučera, syn Menachema Kučery oraz Rebeki Kučery. Rodzice przyjechali do Łodzi w 1915 roku z Bałkanów, szukając pracy której rzecz jasna w ogarniętej wojną Europie nie znaleźli. W 1918 założyli mały sklep z dzianinami i materiałami do szycia, interes po wojnie zaczął jako tako funkcjonować co pozwoliło na normalne życie. W 1919 urodził się pierwszy syn, Symcha. Uczęszczał do chederu prowadzonego przez Łódzki kahał, następnie po bar micwie kontynuował naukę w Żydowskiej Szkole Rzemieślniczej ''Talmud Tora'', dzięki wkładowi finansowemu rodziców. W wyniku kłótni z rodzicami wyjechał z Łodzi do Warszawy. W 1937 roku pod zmienionym imieniem i nazwiskiem rozpoczął studia na Wydziale Budowy Maszyn i Elektrotechniki Politechniki Warszawskiej. W 1938 roku został powołany do służby wojskowej, w kampanii wrześniowej służył w 12 pp do 20 września, kiedy to trafił do niewoli niemieckiej. Po ucieczce przedostał się na tereny południowo-wschodniej Polski okupowane przez Armię Czerwoną. Był członkiem jednej z grup partyzanckich działających na wschodzie Polski. W latach 1942-1943 żołnierz Gwardii Ludowej. Pod pseudonimem "Kaszmir" pełnił służbę w Wydział II Informacyjny gdzie zajmował się zdobywaniem informacji o AK. Aresztowany 12 grudnia 1943 akcji antypartyzanckich prowadzonych przez Niemców. 20 grudnia tego roku wywieziony do obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau. Następnie więziony w niemieckich obozach koncentracyjnych w Sachsenhausen i Buchenwaldzie. Uwolniony został dopiero 14 kwietnia 1945. Od 1945 roku był słuchaczem w Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 1 w Krakowie, od 1947 roku w stopniu podchorążego, w 1948 roku został przyjęty do Akademii Sztabu Generalnego, gdzie uczył się do 1951 roku na katedrze taktyki ogólnej i służby sztabów. W roku 1951 został awansowany do stopnia podpułkownika. Oddelegowany do 3 Batalionu Piechoty Morskiej jako dowódca. W 1957 roku był dowódcą 6 Batalionu Powietrznodesantowego który był częścią 6 Pomorskiej Dywizji Powietrznodesantowej. W 1959 awansowany do stopnia pułkownika. W międzyczasie odbył szkolenia dla wojsk powietrznodesantowych w Ośrodku Szkolenia Desantowego, brał udział w treningowych skokach spadochronowych. Niedługo przed wybuchem wojny, w 1961 awansowany do stopnia generała brygady i przeniesiony do nowo utworzonego 28 Samodzielnego Batalionu Dywersyjno-Rozpoznawczego w którym objął dowództwo. Batalion w trakcie krótkiego okresu istnienia był obok 26 Batalionu Dywersyjno-Rozpoznawczego zalążkiem sił specjalnych. Popularny wśród żołnierzy, także rozpoznawalny przez swoją charakterystyczną opaskę zasłaniającą brak oka. Oko stracił podczas służby w GL. W 1962 roku brał udział w desancie na Danie, a wcześniej wraz z kilkoma innymi dowódcami opracowywał dokładny plan desantu. Operacja ''Wiking'' przewidywała desant morski na plaże Danii i szybki atak w stronę Niemiec, tak by okrążyć broniące granic wojska duńskie. lecz już 30 października wraz ze swoim oddziałem i resztkami 2 odpartych dywizji piechoty przez sztab na specjalne życzenie dowództwa radzieckiego miał być wysłany do Turcji w raz ze swoimi oddziałami. Wojna nuklearna zastała ich 40 km od Kielc. W porozumieniu z lokalnymi działaczami PZPR ustanowił województwo starachowickie, a potem skrażysko-starachowickie. Od początku listopada wraz z oddziałem pomagał okolicznej ludności w odbudowie zniszczeń, pomagał w oczyszczaniu miast Starachowice i Skarzysko-Kamienna z gruzów, zniszczeń oraz zorganizował Tymczasowi Komitet Dystrybucji Dóbr i Żywności w okolicznych wsiach i miasteczkach. Pod koniec grudnia udało mu się skontaktować z władzami PRL, których otrzymał aprobatę. W styczniu otrzymał wieści od gen. Popławskiego i płk. Hejnowicza z Bieszczad. Wojska obecnie stacjonują w Starachowicach, Skarżysku oraz Wąchocku. Zna język angielski, rosyjski i polski. Odznaczenia:
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1959)
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1962)
Srebrny Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny"(1958)
Złoty Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny" (1960)
Order Budowniczych Polski Ludowej (1957)
Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 (1957)
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1962)
Brązowy Medal Zasłużonym na Polu Chwały (1961)
Order Sztandaru Pracy I Klasy (1961)
Brązowy Krzyż Zasługi z Mieczami (1961)
Krzyż Partyzancki (1947)