Nowa Polska

[AmaD]

Quote:

Quote:

Reaktywowano Młodzież Wszechpolską

Związek Akademicki Młodzież Wszechpolska, największa organizacja akademicka w II Rzeczypospolitej, została oficjalnie reaktywowana. W ostatnich latach komunistyczne władze prześladowały wszechpolaków, dążąc do fizycznej likwidacji członków organizacji, lecz nigdy nie udało im się w pełni zrealizować swojego celu. Przymiotnik "wszechpolska" w nazwie organizacji wyraża dążenie do zjednoczenia i połączenia w jedną całość wszystkich ziem polskich, podkreśla więź narodową i równy status wszystkich obywateli narodowości polskiej – niezależnie od ich pochodzenia społecznego i poziomu zamożności. Nowym Prezesem Rady Naczelnej odrodzonej Młodzieży Wszechpolskiej został wybrany Wiesław Chrzanowski.

Quote:

Powołano Narodowy Związek Robotniczy

Przez lata władze PRL stworzyły szereg związków zawodowych o radykalnym lewicowym profilu ideologicznym, które miały służyć budowie komunistycznego ładu w Polsce. Część robotników uległa czerwonej propagandzie, jednak wielu z nich pozostało głuchych na demagogię ekipy Adolfa Warskiego. Dziś – w związku z obaleniem komuny – ci robotnicy postanowili wziąć sprawy w swoje ręce i działać. Zdecydowali się oni powołać do życia Narodowy Związek Robotniczy, czyli apolityczny związek zawodowy, domagający się przeprowadzenia transformacji gospodarczej i ustrojowej, w tym dekomunizacji, postulujący potrzebę godnego traktowania ludzi pracy oraz opowiadający się za odbudową państwa w zgodzie z etyką chrześcijańską i ideą solidarności.

[AmaD]

Quote:

Quote:

Powstał Narodowy Związek Przedsiębiorców

Nieliczni prywatni przedsiębiorcy, wzorem pracowników, zdecydowali się utworzyć Narodowy Związek Przedsiębiorców, który ma reprezentować ich interesy w ramach dialogu z stroną pracowniczą i stroną rządową. Kierownictwo Związku nie opowiada się za współpracą z żadną konkretną partią, jest otwarte na dialog z wszystkimi siłami, które będą chętne do rozmów. Związek będzie domagać się jak najmocniejszego uwolnienia gospodarki, uwzględnienia w nowym systemie ekonomicznym żywotnych interesów narodowych oraz ograniczenia biurokracji.

[AmaD]

Quote:

Quote:

O potrzebie dekomunizacji w prokuraturach i sądach

Przywrócenie międzywojennego prawa o ustroju sądów powszechnych nie zamyka kwestii przywrócenia polskim prokuraturom i sądom funkcjonalności. Okres komunistycznych rządów poczynił niewyobrażalne spustoszenie we wszystkich dziedzinach życia narodowego, także w tej. W ciągu kilku lat tzw. władzy ludowej udało się zastąpić doświadczonych i wykształconych prokuratorów i sędziów swoimi ludźmi – ludźmi z politycznego nadania, pozbawionych kompetencji i wiedzy. Zdarzały się sytuacje, że do prokuratur i sądów trafiali ludzie bez wykształcenia prawniczego. Ich jedyną zaletą była wysoka dyspozycyjność i lojalność wobec tzw. władzy ludowej.

Samo przywrócenie ustawodawstwa międzywojennego nie rozwiąże problemu czynnika ludzkiego. Nie ulega wątpliwości, że bez sprawnych prokuratur i sprawiedliwych sądów nasze państwo nie będzie funkcjonować poprawnie. Dlatego niezwłocznie należy przeprowadzić gruntowną dekomunizację w prokuraturach i sądach. W tej dziedzinie, jak w żadnej innej, potrzeba szybkich i radykalnych ruchów. Prokurator i sędzia powinni być jak przysłowiowa żona Cezara – poza jakimikolwiek podejrzeniami, powinni być krystalicznie czyści.

Przyjęcie słusznego założenia, że od prokuratora i sędziego trzeba wymagać więcej niż od zwykłego obywatela, pozwoli nam zaoszczędzić czasu na tworzenie zbędnych procedur. Zasada powinna być prosta – kto był członkiem partii lub współpracował z komunistyczną bezpieką, ten nie powinien pełnić ani funkcji prokuratora, ani funkcji sędziego. Oczywiście, w sporadycznych przypadkach bywało, że dany prokurator lub sędzia nie miał wyboru i musiał wstąpić do partii. Należy jednak w takich przypadkach ciężar dowodu przerzucić właśnie na owego prokuratora lub sędziego.

Szybka i radykalna dekomunizacja prokuratur i sądów jest w tej chwili niezbędna. Zależeć od niej będzie nie tylko funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości w demokratycznej, wolnej Polsce, a funkcjonowanie całego aparatu państwowego. Nie sposób bowiem sobie wyobrazić skuteczną współpracę między np.: nowymi lub zdekomunizowanymi służbami porządkowymi, a wciąż pozostającą pod względem kadrowym w poprzedniej epoce prokuraturom. Wobec powyższego, opisana kwestia powinna być jedną z priorytetowych dla Rządu Jedności.

Grzegorz Śmiechowski.

[Czerwony]

Quote:

Tak dla dekomunizacji, nie dla prywatyzacji

Przed obecnym rządem, którego mam zaszczyt być ministrem, stoi szczególne zadanie. Musimy oczyścić kraj z mułu, jakie zostawiło po sobie bagno komunizmu, na tyle, by można było przeprowadzić wybory. Takie, nie inne jest nasze zadanie - doprowadzić do stanu, w którym Naród będzie mógł wziąć sprawy w swoje ręce i pokierować państwo w kierunku, jaki będzie dla niego uważał za najlepszy. Dlatego też rząd powinien wykonywać jedynie niezbędne działania, które przygotują kraj do przekazania władzy.

Przykładem takiego działania jest dekomunizacja. Przejęcie struktur państwowych po komunistach oznacza, że wielu czerwonych psów nadal siedzi na stołkach i może dzięki temu wpływać zarówno na przygotowywanie wyborów, ich przebieg, jak i nawet wynik. Jest oczywiste, że tego raka należy wypalić gorącym żelazem - i to teraz, inaczej przez długi czas możemy się od niego nie uwolnić! Dekomunizacja stanowi nie tylko usunięcie skutków komuszych rządów, ale przede wszystkim niezbędny krok na drodze do uwolnienia Narodu od kajdan, jakimi spętali Go ci, którzy obiecywali wyzwolenie. Bez tego Polacy nie staną się na powrót wolnymi ludźmi.

Zupełnie inaczej ma się sprawa z reprywatyzacją przedsiębiorstw znacjonalizowanych przez komunistów czy potencjalną prywatyzacją pozostałych. Dekomunizacja jest konieczna nie tylko jako przywrócenie stanu sprzed komunistycznego najazdu, ale przede wszystkim jako usunięcie elementu wywrotowego, antypolskiego. A przecież oddanie państwowej własności jej przedwojennym właścicielom to przekazanie narodowej gospodarki takiemu elementowi - międzynarodowemu żydostwu! Dobrze pamiętamy, jak przedwojnna żydowska finansjera sterowała finansami kraju i wyzyskiwała polskiego robotnika. Czy ktoś może wątpić, że teraz będzie tak samo?! Wygłodniali Judasze już czekają, by znowu dostać w swoje łapy polskie fabryki, by odzyskać wpływy i ponownie zniewolić naród pod zwodniczymi hasłami wolnego rynku. Niektórzy już są w Polsce i rozpoczęli swoją propagandę.

To oczywiście też jest tylko przykład - równie niebezpieczne jest np. oddawanie polskiej ropy jakimś podejrzanym firmom zagranicznym. Jedno i drugie to powiedzenie Polakom: tera my mamy władzę, więc zmienimy co się da a po wyborach radźcie se sami. Pozostaje tylko mieć nadzieję, że Rząd Jedności faktycznie wykaże jedność, a także odpowiedzialność za losy Narodu.

[Czerwony]

Quote:

Rząd Jedności według Partii Pracy

Postawa lewicy w rządzie z dnia na dzień wyznacza nowe granice arogancji. Ledwo co wzywałem do tego, by przejściowego gabinetu nie wykorzystywać do realiowania partyjnych interesów. Coraz bardziej widocznym jest, że okazało się to, niestety, wołaniem na puszczy.

Na szczególną uwagę zasługuje zachowanie niejakiego Wilhelma Wukowicza. Podejrzana ta persona, jak wieść niesie mająca związki z przestępczym półświatkiem, nie pełni żadnej funkcji rządowej. Mimo to, ostatnimi dniami traktuje gmachy rządowe jak własne, chadzając sobie na posiedzenia i dyktując ustawy. Aby usunąć tego typa musiała interweniować policja, a jakby tego było mało - wpadł on potem do mojego gabinetu z krzykiem i groźbami, wychodząc dopiero pod groźbą broni! Te niespotykane w świecie ekscesy są milcząco akceptowane przez premiera, co oznacza najwyraźniej, iż Wukowicz należy do jego protegowanych i pozycję w rządzie zamierzają oni przekuć na zwiększenie wpływów w Partii Pracy, gdzie część starych socjalistów z dystansem traktuje połączenie z SL i dwuznaczną postawę ludowców. Jaskrawym przykładem prób upatyjnienia rządu przez PP jest złożony już wniosek o powołanie Wukowicza na urząd Ministra Mniejszości Narodowych. Piastujący dotąd to stanowisko PPS-owiec Jędrzej Moraczewski stał się ofiarą partyjnych gierek.

Kwestie mniejszościowe w ogóle świadczą o postawie lewicy w Rządzie Jedności. Już minister Moraczewski, bez żadnych konsultacji, zapowiadał rozmowy z przedstawicielami innych grup etnicznych o powołaniu autonomii dla nich, mimo, iż znajdują się w granicach suwerennego państwa polskiego. Gdy pomysł ten skrytykowała reszta rządu i, jak się zdawało, został on wyperswadowany, imć Wukowicz przedstawił swój haniebny, antypolski projekt dekretu, którego zapisy mówią między innymi o dotowaniu przez Polskę obcej kultury i języka czy wprowadzeniu ich do polskich urzędów - za ich znajomość miałyby wtedy przysługiwać jeszcze dodatki! Tuż po przedstawieniu tego projektu, premier zapowiedział natychmiastowe przesłanie go do prezydenta. Po ostrym oprotestowaniu przez SN i LPN wydaje się, że na razie zrezygnował z tego pomysłu, choć projekt dalej leży w rządzie i jest przedmiotem gorących dyskusyj.

Jeszcze podczas negocjacji lewica przedstawiała postawę skrajnie roszczeniową, tak jakby chodziło nie o zgodę narodową a o podział wpływów i apanaży. SN i LPN przychyliły się wówczas do części jej żądań, by nie pomijać ugrupowań cieszących się tak znacznym poparciem społecznym. Mimo tego, socjaliści i ludowcy traktują powołany Rząd Jedności jako własne, prywatne poletko do realizowania własnych, partyjnych interesów.

[AmaD]

Quote:

Quote:

W Polsce potrzebna jest profesjonalna kadra urzędnicza

Komunizm był zbrodniczym systemem, który doprowadził państwo polskie do rozkładu. Dziś Rząd Jedności, który wspiera Stronnictwo Narodowe, próbuje przeprowadzić podstawowe przemiany gospodarczo-ustrojowe, uporządkować administrację i zakończyć konflikt z ZSRR. Zarządzanie państwem jest jednak utrudnione – urzędy państwowe znajdują się w stanie rozkładu, skuteczne kierowanie działalnością aparatu władzy jest wręcz niemożliwe.

Wobec powyższego, należy poszukać takich rozwiązań, które zapewnią naszemu krajowi jak najszybsze zorganizowanie nowej, profesjonalnej kadry urzędniczej. Wydaje się, że sensownym rozwiązaniem jest odwołanie do rozwiązań, które niedawno zastosowano na zachodzie, i powołanie specjalnej wyższej szkoły państwowej, która zajęłaby się kształceniem i dokształcaniem urzędników państwowych. Powinniśmy bowiem jak najszybciej dążyć do usunięcia z administracji urzędników z nadania władz komunistycznych i zastąpienia ich profesjonalistami, wyedukowanym już w demokratycznej niezależnej, wolnej Polsce.

Nad realizacją wyżej opisanego pomysłu pracuje – z inicjatywy Katarzyny Bieleckiej - Rząd Jedności. Wprowadzenie w życie tej idei przyczyniłoby się w znacznym stopniu do dekomunizacji administracji oraz wzrostu poziomu jakości jej pracy. Powołanie szkoły urzędników stanowiłoby dobre dopełnienie pierwszych działań Rządu Jedności w zakresie polityki gospodarczej. Obok nowoczesnego systemu gospodarczego rozpoczęto by tworzenie nowoczesnej administracji, od której w przyszłości będzie zależeć efektywne wykonywanie zadań publicznych.

Grzegorz Śmiechowski.

[AmaD]

Quote:

Quote:

Wracają demony przeszłości

Prezydent Komorowski, przywracając ordynację wyborczą z 1935 r. i rozpisując na jej podstawie wybory, wywołał niespodziewaną burzę polityczną. Należy jednak z całą siłą stwierdzić, że oburzenie lewicy i prawicy jest jak najbardziej uzasadnione. Nie można bowiem nie odnieść wracają, że decyzja Prezydenta oznacza powrót demonów przeszłości.

Ordynacja wyborcza z 1935 r. miała jeden cel – uniemożliwić ówczesnej opozycji (m.in.: ludowcom i narodowcom) skuteczną rywalizację z obozem sanacji, którzy w latach 30. znajdował się u władzy. Przepisy ordynacji wyborczej zostały tak pomyślane, aby decyzje urzędników państwowych (z sanacyjnego nadania) miały znaczący wpływ na ostateczny wynik wyborów. Efekt tych działań legislacyjnych był udany – sanacja zdominował ówczesny Sejm. Jednocześnie jednak bojkot wyborów pokazał, że realne poparcie dla obozu piłsudczykowskiego było na bardzo niskim poziomie.

Dziś Prezydent Komorowski bez jakiejkolwiek głębszej refleksji przywraca tę ordynację. Jedynym argumentem na poparcie tej decyzji jest skrajnie pozytywistyczne podejście do prawa – skoro obowiązuje nas prawo międzywojenne, to powinno ono obowiązywać nas w całości. Z tym, że taki argument jest wadliwy. Bazując na pozytywizmie prawniczym niemożliwe byłoby uchylenie praw Polski Ludowej. Ba, nie byłoby możliwe wyznaczenie dnia wyborów na dzień 20. lipca, ani powierzenie ich organizacji Państwowej Komisji Wyborczej.

Wobec powyższego, nie ma ani argumentów merytorycznych, ani argumentów prawnych, przemawiających za poparciem decyzji Prezydenta Komorowskiego. Niestety, mimo tego nie można nic poradzić. Jak wskazał jeden z działaczy obozu sanacyjnego w partyjnej gazetce LPN – żadne argumenty nie zmienią obecnej sytuacji, wszyscy muszą siedzieć cicho i bezrefleksyjnie słuchać się Prezydenta Komorowskiego.

Nic bardziej mylnego – owszem, musimy zaakceptować fakt rozpisania wyborów parlamentarnych, ale właśnie przy urnach możemy wyrazić swój sprzeciw wobec polityki Prezydenta Komorowskiego i jego obozu. Wystarczy oddać swój głos na przedstawicieli tych partii politycznych, które mają inną wizję Polski, przede na wszystkim na Stronnictwo Narodowe.

Grzegorz Śmiechowski

[AmaD]

Quote:

Quote:

Stronnictwo Narodowe łączy, nie dzieli

Podchodząc do niespodziewanych wyborów parlamentarnych Stronnictwo Narodowe przyjęło taktykę łączenia, nie dzielenia. W ocenie władz Stronnictwa wybory parlamentarne to czas na zjednoczenie Narodu. Każdy Polak-katolik powinien wspierać opcję narodową.

W celu wzmocnienia opcji narodowej kierownictwo Stronnictwa nawiązało współpracę z szeregiem organizacji, które dotychczas mniej lub bardziej były związane z ugrupowaniem. Jako kandydaci Stronnictwa w najbliższych wyborach wystartują zatem także działacze największej w kraju organizacji młodzieżowej – Młodzieży Wszechpolskiej, a także przedstawiciele Narodowego Związku Robotniczego i Narodowego Związku Przedsiębiorców. Ponadto, Stronnictwo ma udzielić poparcia kandydatkom z ramienia Związku Klubów Kobiet.

Decyzja władz Stronnictwa pokazuje otwartość i zdolność do kompromisu ugrupowania w przypadkach, gdy chodzi o dobro Narodu i Ojczyzny. Zdaniem kierownictwa partii siła ruchu narodowego powinna tkwić w jego jedności.

[AmaD]

Quote:

Quote:

Stronnictwo Narodowe przegrało samo ze sobą

Na kilka tygodni przed wyborami parlamentarnymi Stronnictwo Narodowe było zdecydowanym liderem sondażów. Było ono głównym faworytem do zwycięstwa i zdobycia największej liczby mandatów w Sejmie. Jednakże w bardzo krótkim czasie przewaga Stronnictwa Narodowego nad resztą ugrupowań rozpłynęła się, a wybory wygrała Partia Pracy.

Sukces lewicy nie powinien być jednak zaskoczeniem. Partia Premiera Bereszyńskiego skutecznie dążyła do zjednoczenia lewicowego elektoratu – przede wszystkim elektoratu chłopskiego i robotniczego. Wobec braku alternatywy – za taką alternatywę nie można uznać postkomunistycznej i skompromitowanej Polskiej Partii Robotniczej – Partia Pracy była skazana na sukces.

Taktyka lewicy okazała się skuteczna. W mojej ocenie nie ulega wątpliwości, że zjednoczenie elektoratu narodowego przyniosłoby podobny efekt i umożliwiłoby Stronnictwu Narodowemu zwycięstwo w wyborach. Niestety, ruch narodowy mimo starań części środowisk pozostał podzielony, co zaowocowało słabym wynikiem wyborczym ugrupowania.

Dwóm skrzydłom Stronnictwa Narodowego nie zależało na jedności, a jedynie na realizacji niezrozumiałych partykularnych interesów. Narodowi komuniści Bodnara (który prawdopodobnie wbrew instrukcjom rządu umożliwił kandydatom Polskiej Partii Robotniczej start w wyborach) i radykalni leseferyści Gromińskiego (który bez konsultacji z kierownictwem zgłosił swój udział w debacie wyborczej zakończony kompromitacją Stronnictwa Narodowego) mogą sobie podać ręce. Udało im się to co nie udałoby się politycznej konkurencji Stronnictwa Narodowego – doprowadzili oni do porażki ruchu narodowego w wyborach.

Partia Pracy, pokazująca jak można skutecznie łączyć ideały ruchu chłopskiego i ruchu robotniczego, powinna być w tej chwili przykładem dla Stronnictwa Narodowego, którego zadaniem jest być platformą dla całego ruchu narodowego – zarówno korporacjonistów, solidarystów czy liberałów. Jednakże ci, którzy nie rozumieją, że tylko silny, zjednoczony ruch narodowy ma szanse odnieść sukces, nie powinni mieć miejsca w Stronnictwie Narodowym.

Grzegorz Śmiechowski