Sytuacja zagraniczna

[bodek]

Link do krótkiego streszczenia scenariusza (zawiera najważniejsze daty + mapę PRL): http://pokazywarka.pl/qegmbd/

Najważniejszym, niewspomnianym w owym streszczeniu wydarzeniem jest zrzucenie dwóch głowic jądrowych 19 października 1946 r. na Monachium oraz Drezno przez siły US Army. Doprowadziło ono do znacznego przyspieszenia kapitulacji Niemiec oraz załamania frontu. Poprawiona wersja streszczenia powstanie w najbliższym czasie. Jednak z niewyjaśnionych powodów Związek Radziecki nadal nie został zbombardowany - oficjalnie, wg. prezydenta Harry'ego Trumana, w celu "uniknięcia jeszcze większej ilości niepotrzebnych śmierci", nieoficjalnie z powodu sabotażu amerykańskiego programu nuklearnego przez wywiad sowiecki bądź obaw rządu amerykańskiego, że w razie uderzenia ZSRR będzie w stanie przeprowadzić kontruderzenie.

Dodatkowo, mały bonus dla fanów Europy Środkowo-Wschodniej, opis sytuacji politycznej państw z tego rejonu:

Quote:Rzesza Niemiecka

Niemcy skapitulowały 4 listopada 1946 r. po zrzuceniu bomb atomowych na Drezno i Monachium. Odtąd kraj znajduje się pod okupacją aliancką, dzisiaj już raczej symboliczną. Niemcy musieli też przeprowadzić wolne wybory i zmienić konstytucję weimarską w kierunku osłabienia rządu centralnego - państwo stało się właściwie konfederacją. Podzielono też Prusy na kilka mniejszych krajów (z drugiej strony parę malutkich państewek zlikwidowano). W ten sposób alianci chcą osłabić Berlin, by już nigdy Niemcy nie były w stanie zagrozić sąsiadom. Przeprowadzono wstępną prywatyzację państwowych konglomeratów, co doprowadziło do gwałtownego wzrostu bezrobocia.
W społeczeństwie utrzymuje się silna nostalgia za komunizmem obalonym przez obce wojska. KPD została związana, ale część jej działaczy powołała Niemiecką Jedność Robotniczą (Deutsche Arbeiterseinheit, DAE), która jest liczącą się siłą w wielu landach, zwłaszcza w Saksonii i Nadrenii. Z kolei NSDAP pod wodzą Josepha Goebbelsa cieszy się dużą popularnością w Bawarii, na Pomorzu i w Prusach Wschodnich. Inne liczące się partie to CDU i SPD. Federacja wprowadzona przez Aliantów nie zagraża może stabilności samego państwa, jest jednak bardzo niewygodna dla rządu federalnego, zwłaszcza w trudnych i wymagających zbiorowego wysiłku warunkach powojennych. Jednakże zarówno DAE, NSDAP, jak i demokraci mają na oku mocne ujęcie steru całych Niemiec.

Republika Czechosłowacji

Prezydent: Edvard Beneš
Premier: Zdeněk Fierlinger
Czechosłowacja została wyzwolona 3 stycznia 1947 roku. Do władzy doszedł powołany w 1941 w Londynie Rząd Czechosłowacji na Uchodźstwie. Przywrócił on, z minimalnymi zmianami, konstytucję kraju z 1920 roku. Wybory w Czechosłowacji są zaplanowane na październik 1947. Kraj relatywnie łagodnie przechodzi przez proces desowietyzacji, r

Republika Austrii

Kanclerz: Karl Renner (socjaldemokracja)
W Austrii sytuacja jest bliska wojny domowej. Partia faszystowska pod przywództwem Engelberta Dolfussa umacnia się w całym kraju, podczas gdy Konstytuanta obraduje w Wiedniu i zawiera jedynie słabo popierane partie demokratyczne. Możliwe, że faszyści zdecydują się na pucz, zwłaszcza, że mają szczere i gorące poparcie Benito Mussoliniego. W przeciwieństwie do faszystów, naziści austriaccy nie są zbyt popularni.

Węgry

Prezydent: gen. Géza Lakatos
Premier: Ferenc Szálasi
W nowo wyzwolonych Węgrzech władzę przejął niemal natychmiast, negując wszelkie próby wprowadzenia na Węgrzech ustroju demokratycznego, gen. Géza Lakatos, dowódca Armii Węgierskiej (organizacji militarnej powołanej przez Aliantów i złożonej głównie z węgierskich emigrantów politycznych chcących walczyć o "wyzwolenie Węgier spod bolszewickiego bata"). Chociaż adm. Horthy próbował przejąć władzę, ostatecznie armia skupiła się wokół gen. Lakatosa, mającego poglądy zbliżone do faszystowskich. W kraju panuje "do odwołania" dyktatura wojskowa, którą Zachód zaakceptował głównie ze względu na poparcie Mussoliniego i niemożność jakiejkolwiek skutecznej interwencji na Węgrzech w związku z toczącą się wojną. Do sukcesów dyktatury należy zaliczyć relatywnie szybką konsolidację władzy nad krajem i przekonanie Ligi Narodów do zarządzenia referendum w sprawie przynależności krajowej w południowej Słowacji, zachodniej Austrii i Wojwodinie. Ogromny sukces rewizjonizmu węgierskiego nie jest jeszcze pełny, bowiem junta pomimo licznych próśb nie uzyskała zgody na zorganizowanie referendum w zamieszkanych przez Węgrów rejonach Rumunii (Alianci uznali, że Rumunia jest ważniejszym sojusznikiem w rejonie niż Węgry, dzięki czemu Bukaresztowi udało się zablokować wszelkie próby podniesienia tej kwestii).

Królestwo Rumunii

Król: JKM Karol II von Hohenzollern-Sigmaringen
Premier: Constantin Sănătescu
Po sowietyzacji Rumunii w 1941, sformowany został w Paryżu Rząd Królestwa Rumunii na Uchodźstwie, na czele z premierem urzędującym tuż przed rozpoczęciem wojny z Kominternem, liberałem Gheorghe Tătărescu. Rząd ten, oficjalnie lojalny królowi JKM Karolowi II, przeżył kilka radykalnych zmian w trakcie swojego sześcioletniego trwania. Wiosną 1946 roku, gdy stało się jasne, że Rumunia zostanie niedługo wyzwolona, premierem rządu został z nadania JKM gen. Constantin Sănătescu, wysoko postawiony wojskowy i zaufany znajomy króla. Dzięki przyjaznym stosunkom rządu z mocarstwami zachodnimi premier i rada ministrów wrócili do Bukaresztu już w marcu 1947 roku. Od tamtego czasu rząd, pod przywództwem gen. Sănătescu, konsoliduje swoją władzę. Wybory są przewidziane na styczeń 1948, nie wiadomo jednak czy król, któremu duża część demokratów nie może nadal wybaczyć rozwiązania parlamentu i ogłoszenia królewskiej dyktatury w 1938, nie zdecyduje się sięgnąć po władzę autokratyczną.

Królestwo Bułgarii

Król: JCM Symeon II von Sachsen-Coburg-Gotha
Premier: gen. Kimon Georgiew
Bułgaria nigdy nie została najechana przez Komintern, i jako taka jest jedynym (nie licząc Grecji) państwem bałkańskim, w którym nie wprowadzono komunizmu. W momencie zakończenia sowietyzacji Rumunii i Jugosławii w 1941, Bułgaria była krajem rządzonym przez króla w roli faktycznego dyktatora, z marionetkowym parlamentem i zakazaną działalnością partii politycznych. W reakcji na wzrost znaczenia Kominternu, car Borys III zdymisjonował ze stanowiska premiera Bogdana Fiłowa, powołując na jego miejsce gen. Pencza Złatewa, który wcześniej, w 1935, pomógł mu w zdobyciu władzy dyktatorskiej. Ogłoszono powszechną mobilizację i ograniczono wolność prasy. Borys III zginął w 1943, przez co na tron wstąpił Symeon II, wówczas sześciolatek; pozwoliło to przejąć pełnię władzy dyktatorskiej gen. Złatewowi. W 1946, gdy wojska Aliantów były już na Węgrzech i w Niemczech, Bułgaria dołączyła oficjalnie do sojuszu, wkraczając na teren Rumunii. Obecnie Bułgaria to de facto dyktatura wojskowa i niewiele wskazuje na to, by miało się to zmienić.

Królestwo Jugosławii

Król: JKM Piotr II Karadziordziewić
Premier: Milan Grol
Jugosławia, będąc członkiem Małej Ententy, została podbita już w 1941 roku. W okresie komunistycznej okupacji jej terytorium władzę w kraju przejął gen. Josip Broz Tito, z nadania Ernsta Thälmanna. Jugosławia stała się jednak terenem silnej konfrontacji komunistów z różnymi organizacjami partyzanckimi, zwłaszcza serbskimi Czetnikami, przez co rząd Tity nigdy przez cały okres swojego istnienia (1941-1946) nie zdołał objąć kontroli nad całą Jugosławią. Kiedy w II połowie 1946 roku król Piotr II zdołał powrócić do Belgradu, z poparciem Aliantów mianował rząd ekspercki pod przewodnictwem prof. Milana Stojadinovićia. Od tego czasu w styczniu 1947 zdążyły się odbyć kontrolowane przez Aliantów wybory, w których zwyciężyła konserwatywno-liberalna Partia Demokratyczna pod przywództwem Milana Grola. W wyborach dobry wynik odnieśli faszyści, popierani przez Włochy.

Królestwo Albanii

Król: JKM Zog I
Albania, wyzwolona przez Włochy w listopadzie 1945, w miesiącach powojennych stała się całkowitą marionetką Benito Mussoliniego. Przywrócił on na stanowisko poprzedniego króla, Zoga I, ale w zamian zażądał znacznych ustępstw na rzecz włoskich interesów narodowych; Albania jest obecnie faktycznie uzależniona od Rzymu. Stało się to za aprobatą Aliantów, którzy za tę ofiarę mieli nadzieję pozyskać sobie neutralność Mussoliniego w ważniejszych krajach, jak Austria i Jugosławia oraz utrzymać faszystowskie Włochy w sojuszu.