Sytuacja wewnętrzna w Polsce

[bodek]

Quote:Administracja. Rząd londyński oficjalnie odziedziczył po prostu administrację PRL, w której ustała się pewna liczba urzędników przedwojennych, zwłaszcza na stanowiskach niższych i technicznych. Wielu działaczy sanacyjnych i endeckich trafiło o obozów pracy. Komuniści w czasie swoich rządów oczywiście zdążyli dokonać nacjonalizacji całego przemysłu, a więc administracja również jest znacznie bardziej rozbuchana niż w 1939. Co do administracji na terenach wcześniej wcielonych do ZSRR i Niemiec, częściowo polska administracja zachowała się na Białorusi, reszta została zwolniona przez nowe władze. Część z nich trafiła potem do obozów albo w ręce rewolucyjnej sprawiedliwości, ale wielu przeżyło. Część w czasie wojny uciekła do PRL.

Rolnictwo. PRL dość ciężko podchodził do pomysłu farm kolektywnych. W związku z tym na terenie PRL istnieje jedynie kilka eksperymentalnych kolektywów, głównie w Galicji - rolnik polski jest rolnikiem samodzielnym, czego nie zdołało zmienić nawet siedem lat komuny. Bardzo entuzjastycznie podszedł jednak do kolektywizacji rolnictwa na swoich terenach ZSRR, przymusowo grupując rolników w farmy spółdzielcze zaraz po inkorporacji. (Podobnie uczyniły Niemcy, ale rolnictwo na terenach oddanych Niemcom to margines). Z drugiej strony, duża część mężczyzn roli polskiej przebywa obecnie na froncie, zaś do pługów zasiadły, zwłaszcza na terenach zachodnich, kobiety.
Zgodnie z zasadą komunizmu wojennego wprowadzonego w PRL w znacznie silniejszym stopniu niż w ZSRR czy Niemczech, rolnicy polscy musieli - w zamian za uniknięcie kolektywizacji, a także w ramach wspierania wysiłku wojennego - oddawać dużą część swojej produkcji na rzecz armii. Doprowadziło to do niedoborów żywności które, jak się szacuje, mogły doprowadzić do śmierci nawet 50 tys. ludzi. Już w 1942 roku wprowadzono system racjonowania żywności, który utrzymał się - w coraz bardziej surowej postaci - aż do 1947. Siedem lat to za krótko, by jakikolwiek system doprowadził do zmiany przeciętnej mentalności w społeczeństwie, jednak zauważalny jest zanik przedsiębiorczości wśród rolników.

Przemysł. Po inkorporacji województwa śląskiego do Niemieckiej Republiki Ludowej Polska straciła dużą część swojego potencjału przemysłowego, w tym większość kopalni węgla. Aby zmienić "klasowe oblicze Polski" z głównie chłopskiego na robotnicze, podjęto przy dużym wsparciu innych państw Kominternu budowę Centralnego Okręgu Przemysłowego. Poza tym wzniesiono kilka elektrowni węglowych, trzy huty (z których największa jest Huta im. Lenina, zbudowana 1941-1946), a także rozbudowano fabryki w Warszawie, Łodzi i Poznaniu. Etaty w zakładach COP przydzielano przymusowo galicyjskim chłopom, a także tym więźniom obozów pracy, którzy zdawali się nie stwarzać zagrożenia politycznego.
Bratnim państwom raczej nie zależało na powiększeniu militarnej samodzielności PRL, toteż środki szły głównie na rozbudowę przemysłu spożywczego, chemicznego, ogólniej - lekkiego. Dzięki temu paradoksalnie sytuacja na rynku konsumpcyjnym Polski była podczas wojny minimalnie lepsza niż w innych krajach komunistycznych. Polskie huty i kopalnie posyłały surowiec fabrykom na Śląsku i Ukrainie, zaś PRL musiało kupować wojsku drogą broń u sąsiadów.
Kiedy na jesieni 1946 r. front zbliżał się do Polski, wiele strategicznych zakładów rozebrano i wywieziono wraz z załogą w głąb ZSRR. Wydano również zarządzenia o niszczeniu maszyn i zgromadzonych w magazynach zapasów, których nie zdążono ewakuować na wschód. Polskie wojska i służby w większości sabotowały te rozkazy, ale sporo dóbr padło łupem wycofującej się Armii Czerwonej.
Struktura własności w przemyśle polskim jest zgodna z założeniami komunistów: praktycznie wszystkie ważne zakłady znajdują się w rękach państwa, zaś prywatny kapitał kontroluje jedynie małe manufaktury i drobnych przetwórców. Oznacza to, że Polsce potrzebna jest generalna reforma ekonomiczna.

Społeczeństwo. W ramach systemu ekonomicznego PRL, każdy obywatel miał oddawać jak największą część swojej produkcji na rzecz wysiłku wojennego. Ta totalna mobilizacja społeczeństwa objawiała się również w systemie podatkowym i pracowniczym - rząd PRL wymagał od obywateli posiadania pracy, zaś za bezrobocie dłuższe niż 3 miesiące można było otrzymać bardzo surowe kary. Wprowadzono pracę przymusową we wszystkich więzieniach. Ważnym elementem komunizmu wojennego było również utworzenie tajnej policji - SB - mającej badać społeczeństwo w celu wykrycia jakiejkolwiek działalności subwersyjnej czy nawet potencjału jej zaistnienia. Donosicielstwo stało się normą, zarówno w fabrykach, jak i na wsi (gdzie często donoszono w sprawie ukrywania nadwyżek żywności). Opozycja dla komunizmu wśród właściwie wszystkich warstw społecznych jest niemal uniwersalna, dzięki czemu jakikolwiek rząd tuż po obaleniu PRL może się cieszyć przynajmniej przez parę miesięcy niemal całkowitym poparciem, tylko dlatego, że nie jest komunistyczny.
Polacy, zszokowani brutalną biedą komunizmu wojennego, zorganizowali się w istniejące we właściwie każdym mieście grupy oporu. Popularny stał się ruch "pracy powoli", brutalnie zwalczany przez administrację. Chociaż strajki były w PRL zakazane, w ciągu jej krótkiej historii odbyło się co najmniej kilkanaście wielkich manifestacji oraz buntów. Najważniejszym z tych wydarzeń jest prawdopodobnie strajk Huty im. Jakowlewa (w Bochni, 1941-1943), trwający 2 miesiące i angażujący ponad kilkanaście tysięcy robotników. Strajk został krwawo stłumiony przez władze, zmarło ok. 20 z nich.
Ach, i jeszcze jedno - PRL zaorał cały rynek prasowy w Polsce, a zatem stworzone przez graczy gazety mają unikalną szansę stania się naprawdę opiniotwórczymi i potężnymi instytucjami

Poprawcze Obozy Pracy (POP). Pierwsze obozy podporządkowane bezpiece powstały już w tydzień po zawojowaniu Polski przez Komintern. Oficjalny dekret o POP-ach wydano w grudniu 1940 r. W pierwszym rzucie trafili tam niewygodni działacze polityczni i społeczni, z czasem także różne inne "elementy zbędne społecznie i wrogie klasowo", w praktyce burżuazja, ziemiaństwo, niektórzy inteligenci, chłopi przeciwni kolektywizacji itd. itp. Łącznie przez obozy przewinęło się ponad 200-250 tys. ludzi, z czego zginęło ok. 30-40 tys. - po części są to osoby rozstrzelane albo zmarłe z wycieńczenia, ale głównie ofiary łatwo szerzących się w takich warunkach chorób zakaźnych.
Więźniowie pracowali w nieciekawych warunkach na roli, w kamieniołomach, przy budowie dróg itd. De facto często nie wykorzystywano ich do niczego konkretnego, co czasem zbliżało POP-y do klasycznych obozów koncentracyjnych. Starano się intensywną propagandą i "edukacją polityczną" nawrócić osadzonych na komunizm. 25 tysięcy osób skierowano do pracy na wolności w przemyśle pod okiem SB, głównie w Centralnym Okręgu Przemysłowym. Największe obozy mieściły się w Cegłowie niedaleko Warszawy i w Górach Świętokrzyskich (niesławny POP "Jutrzenka", stosunkowo najcięższy).
Na jesieni 1946 r. załogi obozów i ok. tysiąca najważniejszych więźniów politycznych ewakuowano do ZSRR. Pozostałych - prawie sto tysięcy - wyzwoliły wojska alianckie.

Polityka. W 1941 r. władzę w Polsce przejęła KPP. PRL otrzymała "granice etniczne", co w praktyce oznaczało oddanie Pomorza i Śląska komunistycznym Niemcom, a większości Kresów ZSRR. Ustrój nowego państwa wzorowano na najlepszych wzorach radzieckich. Władzę jako przewodniczący Rady Komisarzy Ludowych dzierżył przywódca KPP Adolf Warski. Przewodniczącą Centralnego Komitetu Wykonawczego PRL (niby-parlamentu) została Wera Kostrzewa. Najważniejsi komunistyczni przywódcy odeszli na wschód razem z Armią Czerwoną.
Władzę w kraju przejął rząd londyński, ale prezydent postanowił już o powołaniu nowego gabinetu, złożonego z przedstawicieli wszystkich ważnych partii. W nowym gabinecie teki ma wziąć wielu polityków wywodzących się z niepodległościowej konspiracji w kraju. Często są to ludzie i środowiska traktujący emigracyjnych polityków jako urwanych z choinki, przemądrzałych dziaduniów. Wspomniane najważniejsze ugrupowania to:
Stronnictwo Narodowe: najpopularniejsza partia prawicowa, rozrywana przez spory między działaczami umiarkowanymi a faszyzującymi. Może się to skończyć rozpadem.
Stronnictwo Ludowe-Polska Partia Socjalistyczna: dwa największe ugrupowania lewicowe postanowiły wystartować razem, by razem stawić czoła endecji. Jak się wydaje, mają spore szanse, zwłaszcza że popularnością cieszy się postulat utrzymania części socjalistycznych zdobyczy z czasów PRL.
Liga Polski Niezawisłej: szczątki sanacji, obecnie mało popularne.
Polska Partia Robotnicza: inicjatywa resztek komunistycznych związków zawodowych, pod którą podczepiło się trochę byłych kapepowców. Populiści postulujący podtrzymanie nacjonalizacji oraz polityki socjalnej, a także wycofanie się Polski z wojny.
Ten gabinet porozumienia ma rządzić aż do wyborów, zaplanowanych na, według słów samego Prezydenta "pod koniec roku".