Zdobyty Sztab Generalny

[Czerwony]

<Późny wieczór rozświetla łuna ognia, który dogaszają strażacy. Gdzieś słychać jeszcze strzały, ale przed budynkiem Sztabu Generalnego WP stoją jeńcy - żołnierze pułków, które na rozkaz Ignatowicza niedawno zajęły budynek. W pokoju, w którym jeszcze niedawno trwało gorączkowe wydawanie rozkazów, stoi sam Ignatowicz i kilku jego oficerów sztabowych - pod czujnym okiem stojących wokół żołnierzy z karabinami gotowymi do strzałów.

Do pokoju, odbierając saluty, wchodzi gen. Zarucki. Podkrążone oczy i nieogolony zarost wyraźnie wskazują, że niewiele zażył ostatnio odpoczynku.>

Pułkowniku Ignatowicz. Daję panu jedyną szansę by uratować Ojczyznę a także własny honor. Proszę wydać wiernym sobie jednostkom rozkaz natychmiastowego poddania i przejścia pod moją komendę. Daję słowo, że pana i pańskich ludzi będzie wówczas czekał uczciwy proces i sprawiedliwy wyrok. Jeśli pan odmówi, spotka was wszystkich jedyna kara, na jaką zasługują zdrajcy.

[Ogar]

Panie Generale Zarucki, sądzę, że rozstrzelanie i tak mnie nie ominie w razie pana wygranej. A kraj prędzej przetrwa z Rosjanami, niż z panem otoczonym przez dwie wrogie potęgi- z którymi jak widzę walka zabiera panu sporo zdrowia.

Proszę wiec o księdza i możliwość napisania listu do rodziny.

[Czerwony]

Z Rosjanami kraj nie przetrwa, pułkowniku. I jest to w dużej mierze pana winą. <Zarucki spogląda przez chwilę na Ignatowicza jak na wyjątkowo cuchnący kawał gówna, po czym zwraca się ku drzwiom wyjściowym.>

Dajcie mu to, o co prosi. A potem wszystkich oficerów i podoficerów pod ścianę. Przed egzekucją zerwijcie z nich mundury, nie zasługują by umierać jak żołnierze Rzeczypospolitej!

<Z tymi słowy, generał wyszedł. Rozstrzelania Ignatowicza nie obserwował.>

Og: no, mówiłem że długo to nie potrwa.

[Ogar]

<Ignatowicz pisze prywatny list do rodziny, spowiada się i jest sądzony teraz przed Niebieskim Trybunałem ze swego życia>