Biuletyny, propaganda i inne teksty

[poulenc]

ok, reszta jest ok?

[Szmer]

Ujdzie.

[poulenc]

Quote:

Atak na jednostkę Żandarmerii Wojskowej w Warszawie!

30 VI 1938

Widocznie nie wszyscy po zakończeniu manifestacji rozeszli się do domów. W nocy z 29 na 30 czerwca, koło 2 w nocy miał miejsce atak grupy uzbrojonych robotników wspieranych przez byłych członków grup dąbrowszczaków na areszt Żandarmerii Wojskowej pod Warszawą. Oficjalnie to wydarzenie nie miało miejsca, jednak ze swoich źródeł wiemy, że bojówkarze wjechali tam zdobycznym samochodem ciężarowym, który przejęli po ewakuacji sił rządowych. Samochód ten uzbrojony w 2 karabiny nieznaną liczbę ludzi wjechał na dziedziniec aresztu rozbijając bramę. Za samochodem wbiegło ok. 16 osób uzbrojonych w broń palną. Najpierw nawiązała się strzelanina, jednak strażnicy zostali zlikwidowani przez element zaskoczenia. Zaraz po tym wybiegło z niego 2 ludzi podkładając ładunek wybuchowy w słabym punkcie, starej już konstrukcji zachodniej części aresztu. Wyłom w ścianie umożliwił wydostanie przynajmniej 6 aresztantów, po czym załadowano ich do samochodu. W strzelaninie nieoficjalnie zginęło 4 bojówkarzy oraz ok. 20 żandarmów. Z naszych źródeł wiemy, że zostało odbitych kilku ważnych działaczy opozycji, którzy byli przetrzymywani przez siły gen. Zaruckiego mimo amnestii władz.

Józef Światło

[Szmer]

Niech będzie, że OK.

[poulenc]

Quote:

Zmiany na scenie politycznej w Polsce. Powstaje nowa partia.

2 VII 1938

Po odejściu kilku posłów zasiadających w niższej izbie polskiego parlamentu oraz lokalnych działaczy z Polskiego Stronnictwa Ludowego, oni sami zapowiadali założenie nowej partii. Jednak Walerian Sokołowicz, lider lewicowej Polskiej Partii Socjalistycznej która obecnie jest największą partią znajdującej się w opozycji do narodowej OLN, zaproponował tym posłom oraz innym działaczom opozycji stworzenie jednej partii. Na spotkaniu z dziennikarzami kierownictwo nowo powstałego tworu politycznego w osobie: Waleriana Sokołowicza, Stanisława Thugutta oraz nieobecnego Włodzimierza Kramera tłumaczyła potrzebę powstania partii ideą przeciwstawienia się faszyzmowi oraz konieczności koncentracji sił polskiej opozycji.

''Polska znalazła się w chyba najdramatyczniejszej sytuacji od 20 lat. Do głosu dochodzą niebezpieczni dla naszego kraju faszyści, a dodatkowo kolejny rząd składa się z tych samych niekompetentnych ludzi, którzy z resztą do tej sytuacji doprowadzili. Każdy kolejny miesiąc rządów środowisk narodowych i faszystowskich to kolejny miesiąc bliżej do upadku naszego kraju. To właśnie z tego powodu polska lewica postanowiła się skonsolidować, z konieczności podjęcia działań które uratują Polskę przed upadkiem.''

Walerian Sokołowicz, wypowiedź z 1 VII, konferencja prasowa w Sejmie

Nowa partia w swoich wstępnych deklaracjach programowych będzie kłaść nacisk na poprawę warunków socjalnych w polskich miastach, ale też na wsiach, dalej będzie prowadzić pracę nad reformami socjalnymi ale także zapowiedziano szeroko zakrojone działania lokalne, pomoc robotnikom, organizowanie im pracy po wojnie oraz reprezentowanie robotników i chłopów z całej Polski. Wstępnie w Sejmie ma zasiadać 65 posłów z ramienia nowej partii.


ciąg dalszy wydarzeń politycznych z Europy Środkowo-Wschodniej jutro na str.4

James Hall Gilliam

[Szmer]

OK, poza Światłą

[poulenc]

Quote:

Stabilizacja w Hiszpanii. Cieżkie walki na froncie rumuńsko -węgierskim.

7 VII 1938

Po interwencji francuskiej z drugiej połowy czerwca sytuacja w Hiszpanii, granica między terenami zajmowanymi przez siły republikańskie a siłami gen. Franco zdaje się przechodzić w stan stagnacji. Jak do tej pory korpusy ekspedycyjne z Wielkiej Brytanii zdobyły Murcję i południową część regionu Walencja, jednak bez samego miasta. Portugalczycy natomiast wdarli się na ok. 70 km wgłąb Hiszpanii równolegle do granicy z ich sąsiadem. Sam Franco kontroluje Galicję, Asturię oraz południową część Andaluzji wraz z bazą Gibraltar. Kolonie Hiszpańskie w Afryce także zdają się opowiadać za generałem. Jednak to siły republiki kontrolują większą część kraju, włącznie ze stolicą, Madrytem oraz takie miasta jak Barcelona, Walencja, Saragossa czy Kordoba. Ostatnie z wymienionych miast jest celem ciągłych ataków ze strony nacjonalistów, tak więc nie wiadomo ile wytrzyma jeszcze pod oblężeniem to miasto. Jak donosi nasz korespondent, nastroje po obu stronach zaczynają się pogarszać, wojna się przedłuża i zdaje się nie mieć końca, co negatywnie wpływa na morale w wojsku.

Tak spokojnie jak w Hiszpanii nie wygląda sytuacja na południowym wschodzie, gdzie siły rumuńskie skutecznie odparły atak węgierski i przystąpiły do kontrofensywy. Przyczyną tak słabej organizacji ataków wojsk Węgier może być rozdrobnienie armii na trzy spore fronty: karpacko-ukraiński, siedmiogrodzki i jugosłowiański. Węgry muszą sobie radzić z trzema kierunkami ataków sił przeciwnika, dodatkowo bardzo aktywna stała się partyzantka siedmiogrodzka, która dość skutecznie uprzykrza życie armii węgierskiej, atakując transporty zaopatrzenia i prowadząc akcje dywersyjne, a niekiedy formując regularne oddziały które mają na celu dołączenie do armii rumuńskiej. Na szczęście dla Kominternu Węgrzy odnoszą sukcesy w walce z Rosjanami, zapuszczają się wgłąb terytorium Rosji wzdłuż rzeki Dniepr. Ewentualna przegrana Węgier może się okazać początkiem końca wpływów Kominternu w tej części Europy, jednak obecnie walka bilans wygranych i porażek po obu stronach wydaje się równy, więc nie możemy wyciągać pochopnych wniosków dotyczących wyniku wojny.

więcej informacji z frontów europejskich na str. 3

James Hall Gilliam

[poulenc]

Quote:

Na Bliskim Wschodzie wrze. Upadek Francuskiego Imperium coraz bliższy.

7 VII 1938

O ile sytuacja we Francji wydaje się opanowana przez władze komunistyczne, to dokonanie tego samego w koloniach i posiadłościach zamorskich będzie zdecydowanie większym wyzwaniem dla premiera Piverta oraz jego współpracowników. Metropolia zdaje się nie kontrolować biegu wydarzeń w większości swoich posiadłości, a im dalej od Paryża tym sytuacja wydaje się bardziej skomplikowana. Na dzień dzisiejszy komuniści sprawują stabilną władzę w Algierii oraz Tunezji, gdzie około 20% ludności to Francuzi przybyli z Europy oraz tak zwani ''pieds-noirs'' (fr. czarne stopy), czyli Francuzi i Europejczycy urodzeni w Algierii. To oni głównie dotychczas sprawowali wszystkie urzędy wyższego i średniego szczebla, stacjonują tam też w dość sporej liczbie wojska francuskie oraz dość spora część oddziałów Legii Cudzoziemskiej. Te czynniki oraz stosunkowa bliskość Francji stanowią o względnym spokoju w tamtej części Afryki. Gorzej sytuacja wygląda w Afryce Subsaharyjskiej gdzie schroniło się wielu członków organizacji faszystowskich Action française, Mouvement franciste oraz Croix-de-feu oraz spora część kadry oficerskiej z płk. Charlesem de Gaulle na czele. Z nieoficjalnych źródeł mówi się o formowaniu przez środowiska związane z właśnie pułkownikiem de Gaulle rządu na uchodźstwie, który jednak nie ma zbytniego poparcia u lokalnej ludności. Główne ośrodki działania emigracji francuskiej to Senegal, oraz jego stolica Dakar oraz południowy i zachodni Kamerun, wraz ze stolicą, Yaoundé. Z kolei faszyści najsilniej działają w miastach Abidjan i Bamako oraz na terenie całej Francuskiej Afryki Zachodniej. Fakt, że bohater spod Verdun, marszałek Philippe Pétain bardziej skłania się ku współpracy z Rosjanami i planach sformowania oddziałów wojskowych we współpracy z Petersburgiem zdecydowanie nie ułatwia działania środowiskom emigracyjnym w Afryce, oraz osłabia ich pozycje. Jedyna znacząca siła polityczna popierająca pułkownika to rząd brytyjski. Najwięcej zyskuje na tym oczywiście rząd w Paryżu, któremu pasuje tymczasowe rozbicie opozycji, jednak wiele wskazuje na to, że gaulliści i faszyści podpiszą umowę o współpracy w ciągu najbliższych dni.
O wiele bardziej złożona sytuacja ma miejsce na terytoriach mandatowych powierzonych Francji w wyniku postanowień konferencji w San Remo w 1920 r., czyli Libanie i Syrii. Konflikt zaognił się w drugiej połowie kwietnia tego roku gry władze francuskie w zamian za nie ogłaszanie, przynajmniej na razie, niepodległości przez Syrię i Liban zobowiązały się do pomocy gospodarczej oraz licznych inwestycji i przywilejów handlowych dla mieszkańców i przedsiębiorców z tamtych terenów. Katolicka część społeczeństwa, głównie przedstawiciele kościoła maronickiego oraz syryjscy ortodoksi, była w stanie przyjąć warunki stawiane przez rząd w Paryżu, jednak muzułmańska część społeczeństwa domaga się ogłoszenia pełnej niepodległości, nie bacząc na decyzje Paryża. Katolicy zamieszkujący Liban i Syrię cieszyli się dotychczas sporymi przywilejami dotyczącymi swobody wyznania oraz praw politycznych, i głównie w tym można się doszukiwać ugodowej postawy tej grupy. Muzułmanie nie mają obawy przed utratą praw, bo i tak są w gorszej sytuacji niż na przykład maronici. Ludność arabska popiera swoje postulaty poprzez Artykuł 22 Karty Ligii Narodów, ustalający system mandatowy, który określał mandaty typu A (posiadłości ex-Osmańskie) słowami: ''osiągnęły one stopień rozwoju, w którym mogą być warunkowo uznane jako narody niezależne, jeżeli skorzystają z rad w dziedzinie administracji i pomocy mandatariusza do czasu, gdy będą mogły stanąć na własnych nogach''. Środowiska muzułmańskie uważają, że zarówno Syria jak i Liban są w stanie stanowić odrębne od Francji organizmy państwowe, a przeciwnym ogłaszaniu niepodległości katolikom zarzucają uległość i chronienie własnych przywilejów kosztem szansy uzyskania własnego państwa. Zaczyna dochodzić do konfliktów nie na linii Bejrut/Damaszek-Paryż, a między samymi mieszkańcami Libanu i Syrii. Wzrastają nastroje anty muzułmańskie, czego dowodem może być ostatnia decyzja Saint Joseph University w Bejrucie, jednej z czterech uczelni wyższych w Libanie, o zwolnieniu dwóch wykładowców będących Muzułmanami. Całość komplikuje postawa władz francuskich które zupełnie nie reagują na coraz bardziej napiętą sytuacje.
Na Madagaskarze partyzanci pochodzący głównie z najliczniejszych malgaskich grup etnicznych: Betsimisaraka i Merina kontrolują już 2/7 wyspy, głównie południe i wschód, siły francuskie natomiast słabiej lub mocniej sprawują władzę w stolicy Madagaskaru, Antananarywie oraz na zachodnim wybrzeżu wyspy.
W Indochinach Francuskich większość terytorium kontrolują komuniści, w zasadzie wierni Paryżowi, jednak żądający od władz większych ustępstw, czy nawet wprowadzenia obszernej autonomii dla tamtych ziem. Jedyna licząca się opozycja wobec komunistów działa w Laosie i jest skupiona w okół osoby Sisavanga Vonga, króla Luang Prabang oraz na terenach zamieszkanych przez Khmerów, niechętnym zarówno francuzom jak i lokalnym komunistom, jednak na razie nie prowadzą żadnej działalności.
Kolonialne Imperium Francji zdaje się sypać w posadach, lokalni władcy oraz autochtoni wykorzystali zamieszanie w metropolii by wyzwolić swoje ojczyzny spod zwierzchnictwa Francuzów. Jednak nie jest do końca pewne czy Francja tak do końca pogodziła się z upadkiem swojej potęgi kolonialnej i czy nie spróbuje zapanować nad powstałym chaosem.

Michael Allan Patton

[Szmer]

W zasadzie mi się podoba, tylko prosiłbym cię o podkreślenie współpracy gaullistów z Brytyjczykami i nie bardzo rozumiem, dlaczego wówczas ci drudzy mieliby mieszać na Madagaskarze. Równowaga europejska ważniejsza.

[poulenc]

jush.